Следы (2) - Владимир Кузьмин

Столько лет прошло, я всё лечу

И как прежде, быть с тобой хочу.

И всё так же прилетая, я в твоих объятьях таю,

Но, всё это он — мой вечный сон.

Во сне я слышу тот же стон,

Кошмар и боль, в ушах — невыносимый звон.

И я не уверен больше, что завтрашний день

закончится по-другому,

И что вообще меня застанет он.

Всё это был кошмарный, долгий сон

И вдруг я просыпаюсь с первыми лучами.

Ты сладко спишь, в моей — твоя ладонь.

Любовь не разлучалась с нами.

Нет, любовь спасёт этот свет, свет, свет, свет, свет, свет, свет, свет…

Любовь, спасёт этот свет.

Любовь, спасёт этот свет.

Любовь, спасёт этот свет.

Er zijn zoveel jaren verstreken, ik vlieg nog steeds

En net als voorheen wil ik bij je zijn.

En nog steeds aankomen, smelt ik in je armen,

Maar dit alles is hij mijn eeuwige droom.

In een droom hoor ik hetzelfde gekreun,

Nachtmerrie en pijn, een ondraaglijke piep in de oren.

En ik weet niet meer zeker dat morgen

zal anders eindigen

En dat hij me over het algemeen zal vinden.

Het was allemaal een nachtmerrie, een lange droom

En ineens word ik wakker met de eerste stralen.

Je slaapt zoet, in de mijne is je handpalm.

De liefde scheidde niet van ons.

Nee, liefde zal dit licht redden, licht, licht, licht, licht, licht, licht, licht...

Liefde zal dit licht redden.

Liefde zal dit licht redden.

Liefde zal dit licht redden.