Капитан - Владимир Кузьмин

Это случилось в далеких морях, от берега в сотне миль:

Корабль наш, казалось застрял — был постоянно штиль.

А люди ждали ветра, волны, там были и те, что — бурь,

Но парус тряпкой висел, увы, и люди кляли судьбу.

Правду, как правило, травят огнем, ее убивают.

И все ж,

Когда капитан говорил: «Плывем», все знали, что это ложь.

А капитан изощренно лгал, чтоб меньше было забот,

А тех, кто особенно много знал, капитан приказал: «За борт!»

Проигрыш.

И чтобы другим неповадно впредь, было им решено:

Всех по каютам тотчас запереть, шторкой занавесить окно.

А кто-то жадно тянулся к окну, а кто-то плевал на все,

И каждый познал и пряник, и кнут, и каждый выбрал свое.

В мире не вечно ничто под луной, зависим все от судьбы,

И капитан ушел в мир иной — он тоже не вечен был.

И годы стали вестей старей один капитан за другим,

И каждый твердил: «Мы движемся к цели», но все понимали — стоим.

Проигрыш.

Однажды весенним солнечным днем другой капитан взял штурвал,

Все думали — новый скажет: «Плывем» — он этого не сказал.

Зато он сказал: «Дальше так нельзя!

Уж если хотим идти,

Каждому нужно весла взять и научиться грести.»

И наш корабль потихоньку пошел, и штиль уже — не беда,

И каждый понял, что хорошо грести, а не ветра ждать.

И хоть наш корабль тихоходным слыл, но, главное, я понял там —

Когда корабль не может плыть, в этом виноват капитан.

Проигрыш.

И хоть наш корабль тихоходным слыл, но, главное, я понял там —

Когда корабль не может плыть, в этом виноват капитан!

Het gebeurde in verre zeeën, honderd mijl uit de kust:

Ons schip leek vast te zitten - er was een constante rust.

En mensen wachtten op de wind, golven, er waren ook stormen,

Maar het zeil hing als een vod, helaas, en de mensen vervloekten het lot.

De waarheid wordt in de regel met vuur vergiftigd, ze wordt gedood.

En toch,

Toen de kapitein zei: "Laten we zwemmen", wist iedereen dat dit een leugen was.

En de kapitein loog subtiel zodat er minder zorgen zouden zijn,

En degenen die veel wisten, beval de kapitein: "Overboord!"

Verliezen.

En om anderen voortaan te ontmoedigen, besloot hij:

Sluit iedereen tegelijk op in hun hutten, doe een gordijn voor het raam.

En iemand reikte gretig naar het raam, en iemand gaf niet om alles,

En iedereen kende zowel de peperkoek als de zweep, en iedereen koos zijn eigen.

Niets ter wereld duurt eeuwig onder de maan, alles hangt af van het lot,

En de kapitein ging naar een andere wereld - ook hij was niet eeuwig.

En de jaren werden ouder, de ene kapitein na de andere,

En iedereen bleef maar zeggen: “We gaan richting het doel”, maar iedereen begreep dat we stonden.

Verliezen.

Op een zonnige lentedag nam een ​​andere kapitein het roer over,

Iedereen dacht - de nieuwe zou zeggen: "We zeilen" - hij zei dit niet.

Maar hij zei: “Je kunt zo niet doorgaan!

Als we willen gaan

Iedereen moet de riemen pakken en leren roeien.”

En ons schip vertrok langzaam, en kalmte is niet langer een probleem,

En iedereen begreep dat het goed was om te roeien en niet te wachten op de wind.

En hoewel ons schip bekend stond als traag, maar, belangrijker nog, ik begreep daar...

Als een schip niet kan varen, is de kapitein de schuldige.

Verliezen.

En hoewel ons schip bekend stond als traag, maar, belangrijker nog, ik begreep daar...

Als een schip niet kan zeilen, is het de schuld van de kapitein!