Самоубийца - Виктор Третьяков

Ты решилась, ты устала…

И, только Ангел за плечом

Видел, как ты улетала,

Невиновная ни в чём.

Тихо-тихо, осторожно,

Молча по небу скользя…

Броситься в высь не сложно:

Свыкнуться с болью можно,

Вот только забыть — нельзя!

Ты думала, что осень пройдёт, и вместе с ней пройдёт твоя грусть,

Ты верила, что минет зима, и он тебя отпустит.

Ты так ждала прихода весны, но, зная все стихи наизусть,

Ты приговорена,

Это не вина…

Это — твоя любовь!

Перевёрнута страница,

Плачет странница-душа,

Перечёркнута граница

Тонким лезвием ножа.

Непогашенные свечи,

Недоигранная роль…

Холод последней встречи…

Может быть, время и лечит,

Но, только не эту боль!

Ты думала, что осень пройдёт, и вместе с ней пройдёт твоя грусть,

Ты верила, что минет зима, и он тебя отпустит.

Ты так ждала прихода весны, но, зная все стихи наизусть,

Ты приговорена,

Это не вина…

Это — твоя любовь!

Всё оставив без ответа,

В ненавистном и любимом,

Полетела без билета

Вслед за клином журавлиным…

Ты думала, что осень пройдёт…

Ты верила, что минет зима…

Ты так ждала прихода весны…

Je hebt een besluit genomen, je bent moe...

En, alleen een engel achter zijn schouder

Ik zag je wegvliegen

Onschuldig van wat dan ook.

Rustig, voorzichtig

Stil glijdend door de lucht...

De lucht in rennen is niet moeilijk:

Je kunt aan pijn wennen

Het is gewoon dat je niet kunt vergeten!

Je dacht dat de herfst voorbij zou gaan, en je verdriet zou meegaan,

Je geloofde dat de winter zou komen en dat hij je zou laten gaan.

Je keek zo uit naar de komst van de lente, maar je kende alle verzen uit je hoofd,

Je bent veroordeeld

Het is niet de schuld...

Dit is jouw liefde!

Omgeslagen pagina

Huilende zwerver-ziel,

Doorgestreepte grens

Dun blad van een mes.

onverlichte kaarsen,

Onvoltooide rol...

De kilte van de laatste ontmoeting...

Misschien geneest de tijd

Maar niet deze pijn!

Je dacht dat de herfst voorbij zou gaan, en je verdriet zou meegaan,

Je geloofde dat de winter zou komen en dat hij je zou laten gaan.

Je keek zo uit naar de komst van de lente, maar je kende alle verzen uit je hoofd,

Je bent veroordeeld

Het is niet de schuld...

Dit is jouw liefde!

Alles onbeantwoord laten

In gehaat en geliefd,

Vloog zonder ticket

De kraanwig volgen...

Je dacht dat de herfst voorbij zou gaan...

Je geloofde dat de winter zou waaien...

Je hebt gewacht op de komst van de lente...