Небылица - Виктор Третьяков

Как это ни странно,

Ты сама всё знаешь:

Поздно или рано,

Но он совсем уйдёт.

Рано или поздно,

Разве угадаешь…

Он живёт, как пишет,

Кто ж его поймёт?

Он уйдёт под утро,

Чтобы не прощаться.

Если, вдруг, проснёшься —

Даже не зови…

Он ещё раз двадцать

Будет возвращаться,

И напишет двадцать

Песен о любви.

А потом — забудет,

Если не сопьётся…

Будет пусть, что будет,

Пусть сто лет пройдёт…

Но, седьмого марта

Он к тебе вернётся,

В следующей жизни,

И больше не уйдёт!

Он откроет двери,

Скрипнут половицы…

Так, порою, верить

Хочется в обман…

Вот из обычной песни,

Вобщем — небылицы,

Вышел, как ни странно,

Наш с тобой роман!

Как это ни странно,

Ты сама всё знаешь…

Hoe vreemd het ook mag lijken,

Je weet zelf alles:

Laat of eerder

Maar hij gaat helemaal weg.

Vroeger of later,

Kan je raden...

Hij leeft zoals hij schrijft

Wie zal hem begrijpen?

Hij gaat morgenochtend weg

Om geen afscheid te nemen.

Als je plotseling wakker wordt...

Niet eens bellen...

Hij twintig keer meer

Zal terugkeren

En schrijf twintig

Liedjes over liefde.

En dan - vergeet

Als je niet dronken wordt...

Laat het zijn, wat zal zijn?

Laat honderd jaar voorbij gaan...

Maar op 7 maart

Hij zal naar je terugkeren

In het volgende leven,

En zal niet meer weggaan!

Hij zal de deuren openen

Vloerplanken kraken...

Dus geloof soms

ik wil vals spelen...

Hier is van een gewoon lied,

In het algemeen - fabels,

Kwam, vreemd genoeg,

Onze romance met jou!

Hoe vreemd het ook mag lijken,

Jij weet zelf alles...