Рижский вокзал - Виктор Третьяков

За шесть минут до отправления,

По листьям мокрого перрона

Иду, давно без сожаления,

К дверям купейного вагона.

Я словно надвое расколот,

Ведь на часах, как прежде, восемь…

Я проклинаю этот город

И проклинаю эту осень.

А помнишь, мы у «Звёздного» ловили такси,

Я в сотый раз опаздывал на Рижский вокзал,

И в сотый раз прощаться просто не было сил,

Я лишь глаза печальные твои целовал.

А помнишь… впрочем, память притупила перо,

Ты замужем давно, и я, конечно, женат.

Ведь столько лет прошло, и только этот перрон

Всё время возвращает на полжизни назад.

И фраза в воздухе кружилась:

«Судьба заставит нас расстаться…»

Всё так, как в песне и случилось —

Ты не смогла меня дождаться.

Вот так роман сложился в повесть,

Без продолжения и финала.

И через шесть минут мой поезд

Уходит с Рижского вокзала.

А помнишь, мы у «Звёздного» ловили такси,

Я в сотый раз опаздывал на Рижский вокзал,

И в сотый раз прощаться просто не было сил,

Я лишь глаза печальные твои целовал.

А помнишь… впрочем, время притупило перо,

Ты замужем, и я уже два раза женат.

И всё бы ничего, вот только этот перрон

Зачем-то возвращает на полжизни назад.

Zes minuten voor vertrek,

Op de bladeren van het natte platform

Ik ga voor een lange tijd zonder spijt

Naar de deuren van de coupéwagen.

Ik ben in tweeën gesplitst,

Immers, de klok, zoals voorheen, acht ...

Ik vervloek deze stad

En ik vervloek deze herfst.

Weet je nog dat we een taxi namen in Zvezdny,

Ik was voor de honderdste keer te laat op het treinstation van Rizhsky,

En voor de honderdste keer was er gewoon geen kracht om afscheid te nemen,

Ik kuste alleen je droevige ogen.

Weet je nog... het geheugen heeft de pen echter afgestompt,

U bent al lang getrouwd en natuurlijk ben ik getrouwd.

Er zijn tenslotte zoveel jaren verstreken, en alleen dit platform

De hele tijd brengt een half leven terug.

En de zin draaide in de lucht:

"Het lot zal ons dwingen om uit elkaar te gaan..."

Alles is zoals het gebeurde in het lied -

Je kon niet op me wachten.

Zo werd de roman een verhaal,

Zonder vervolg en definitief.

En zes minuten later mijn trein

Vertrekt vanaf het treinstation van Rizhsky.

Weet je nog dat we een taxi namen in Zvezdny,

Ik was voor de honderdste keer te laat op het treinstation van Rizhsky,

En voor de honderdste keer was er gewoon geen kracht om afscheid te nemen,

Ik kuste alleen je droevige ogen.

Weet je nog... de tijd maakte de pen echter afgestompt,

U bent getrouwd en ik ben al twee keer getrouwd.

En alles zou goed komen, dat is gewoon dit platform

Om de een of andere reden brengt het een half leven terug.