Осенний романс - Виктор Третьяков

Когда часы двенадцать раз сыграют,

Я зажигаю свечи в келье тесной.

И вместе со свечами выгораю,

Расплавившись в гармонии небесной.

И музыка, как будто наважденье,

Стекает мне в подставленные руки…

Так происходит таинство рожденья,

И ангелы слетаются на звуки.

Ночь за окном, но ты со мною рядом,

И музыка теплом твоим хранима,

И я солгать не смею даже взглядом,

Поскольку так легко душа ранима.

Ведь у Любви, как у свечи горящей,

Такая же податливая мякоть.

И мы грустим о жизни уходящей,

Что, право, в пору ангелам заплакать.

Часы пробьют и подведут итоги,

Но музыка проиграна, как битва.

И вот уже ложится нам под ноги

Последняя осенняя молитва.

Такая грусть лишь в это время года:

Господь не зря мгновенья выбирает…

И умирает осенью природа,

Но… как она красиво умирает!

Als de klok twaalf keer speelt,

Ik steek kaarsen aan in een krappe cel.

En samen met de kaarsen brand ik uit,

Gesmolten in hemelse harmonie.

En muziek, als een obsessie,

Het stroomt in mijn handen...

Zo gebeurt het sacrament van de geboorte.

En de engelen stromen naar de geluiden.

Nacht buiten het raam, maar je bent naast me,

En muziek wordt bewaard door jouw warmte,

En ik durf niet te liegen, zelfs niet met een blik,

Omdat de ziel zo gemakkelijk gekwetst wordt.

Immers, liefde, als een brandende kaars,

Dezelfde soepele pulp.

En we zijn verdrietig over het voorbijgaande leven,

Wat is eigenlijk de tijd voor de engelen om te huilen.

De klok zal slaan en samenvatten,

Maar de muziek gaat verloren als een strijd.

En nu ligt het onder onze voeten

Afgelopen herfstgebed.

Zo'n verdriet alleen in deze tijd van het jaar:

De Heer kiest geen momenten tevergeefs...

En de natuur sterft in de herfst,

Maar... wat sterft ze mooi!