Журавушка - Виктор Петлюра

Сохнет скошенная травушка,

Холодает на земле.

Ты не плачь, моя журавушка,

О погибшем журавле.

Спят болота под осинами,

Под скучающим дождём.

Завтра снова стая длинная

В небесах взмахнёт крылом.

Улетает от тебя он навсегда,

Словно стая журавлей,

Видно, горькая сложилась так судьба,

Вспоминайте журавля…

Поплывёт по небу синему

Потускневшая заря,

Лишь смеётся тот, кто выстрелил

Прямо в сердце журавля.

Он идёт по мокрым улицам,

Раздвигая их плечом,

А девчонка с ним целуется

И не знает ни о чём.

Ох, девчонка, если б знала ты О расстрелянной любви,

Ты б, наверное, услышала:

В небе плачут журавли.

Gemaaid gras droogt

Het is koud op de grond.

Huil niet, mijn kraanvogel,

Over de dode kraan.

De moerassen slapen onder de espen,

Onder de saaie regen.

Morgen is de kudde weer lang

In de lucht zal hij met zijn vleugel fladderen.

Hij vliegt voor altijd van je weg,

Als een zwerm kraanvogels

Het is te zien dat het lot zo bitter was,

Denk aan de kraan...

Zweef door de blauwe lucht

vervaagde dageraad,

Alleen degene die schoot lacht

Midden in het hart van een kraan.

Hij loopt door de natte straten

Duw ze uit elkaar met je schouder,

En het meisje kust hem

En hij weet van niets.

Oh, meisje, als je wist Over geschoten liefde,

Je zou waarschijnlijk hebben gehoord:

Kranen huilen in de lucht.