Журавли - Виктор Петлюра

Журавли, журавли, вы опять улетели,

Опустели луга, пожелтела листва,

Лишь оставила стая среди бури и метели

Одного с перебитым крылом журавля.

Расскажу я вам люди, как родился и вырос,

Как учился у брата по карманам шнырять,

Как однажды под вечер в КПЗ я очутился,

А потом у решетки тихо плакала мать.

Тихо скрипнула дверь, конвоир бородатый

Предлагал мне подняться и выйти во двор,

Он с поганой улыбкой угрожал мне автоматом.

Сердце больно забилось, я нахмурил свой взор.

Грянул выстрел в тумане, небо вдруг закружилось,

И с простреленной грудью я на землю упал,

Вспомнил я журавля, и как это случилось,

И как он на поляне один умирал.

Журавли, журавли, вы опять прилетите,

Но уже не найдете вы того журавля,

У которого было крыло перебито

И который остался одинокий, как я…

Kranen, kranen, je vloog weer weg,

De weiden waren leeg, het gebladerte werd geel,

Alleen een kudde achtergelaten tussen de storm en sneeuwstorm

Een met een gebroken kraanvleugel.

Ik zal jullie vertellen hoe ik ben geboren en getogen,

Hoe ik van mijn broer leerde in zakken te neuzen,

Op een avond in de bullpen vond ik mezelf,

En toen, aan de tralies, huilde de moeder stilletjes.

Rustig kraakte de deur, de bebaarde bewaker

Hij stelde voor dat ik opstond en de tuin in ging,

Hij bedreigde me met een machinegeweer met een gemene glimlach.

Mijn hart klopte pijnlijk, ik fronste mijn wenkbrauwen.

Een schot klonk in de mist, de lucht begon plotseling te draaien,

En met een schot door mijn borst viel ik op de grond,

Ik herinnerde me de kraan, en hoe het gebeurde,

En hoe hij alleen stierf in de wei.

Kranen, kranen, je zult weer vliegen,

Maar je zult die kraan niet meer vinden,

Wie had een gebroken vleugel

En wie werd er alleen gelaten, zoals ik...