Судьбы и стены - Вадим Курылёв

На треснувших окнах истраченный век

вписан косыми крестами,

и медный безумец, сползающий в землю,

молча прощается с нами.

Гирями страхов уходит под лед

память жестоких зим,

звоном печальным прощается город

с умершим прошлым своим.

На обескровленных вьюгой домах

вмерзшие в память слова,

судьбы и стены стираются в пыль

об времени жернова,

но что там за сны возникают во тьме

непризнанных городов,

и музы, блюющие на чердаках,

каких наплодят стихов?

Судьбы и стены, лестницы вниз,

века измены — эры каприз

Кто эти тайны завтра поймет?

Свет на мгновенье, а память на год…

Эй, оборви этот траурный миг

пятый евангелист,

и опусти золотое перо

на времени белый лист,

и три эпохи, три круга пустых

вычеркни легким движеньем —

истраченный век уплывает в залив

вечной реки отраженьем.

Медный архангел города-сна,

из-под копыта рвется весна.

Белые скалы зимней реки —

городу мало вечной тоски…

Op gebarsten ramen een eeuw doorgebracht

gegraveerd met schuine kruisen,

en een koperen gek die de grond in glijdt,

neemt stil afscheid van ons.

Gewichten van angsten gaan onder het ijs

de herinnering aan wrede winters,

de stad neemt afscheid met een verdrietig gerinkel

met zijn dode verleden.

Op door sneeuwstormen geteisterde huizen

bevroren woorden,

het lot en de muren worden tot stof weggevaagd

over molensteentijd,

maar wat voor dromen komen op in de duisternis?

niet-erkende steden,

en de muzen die op zolders kotsen,

wat voor soort verzen zullen er geboren worden?

Lot en muren, trappen naar beneden,

eeuw van verraad - tijdperk van grillen

Wie zal deze geheimen morgen begrijpen?

Licht voor een moment, en geheugen voor een jaar...

Hé, maak een einde aan dit rouwmoment

vijfde evangelist,

en leg de gouden pen neer

op het moment van het witte laken,

en drie tijdperken, drie lege cirkels

doorstrepen met een lichte beweging -

de afgelopen eeuw drijft de baai in

eeuwige rivierbezinning.

De koperen aartsengel van de stadsslaap,

spring breekt onder de hoef vandaan.

Witte rotsen van de winterrivier

de stad heeft weinig eeuwig verlangen ...