Партизаны любви - Вадим Курылёв, Электропартизаны

Партизаны любви, на бессонном снегу

Погибаем от холода стёкол и стали

В лебедином пере, депеша с небес

Опустилась в огонь, нашей светлой печали

Партизаны любви, кто зовёт нас сюда?

За решёткой не птицы, за привязью звери

Зеркалами страниц, под асфальтом стою

Режут наши печали скользящие двери

Пишут знаки судьбы, партизаны любви

На залатанной ленте, пылью эскалатора

После судорог дня, обгоревшая ночь

Заблудившимся светом скользит, по тоннелю…

В неизбежное завтра.

Мы теряем минуты, на прогнувшемся льду

Мы на нервном луче, заходящего сердца

Прожигаем словами, предрассветные сны

Что-б свободы горячей туманом согреться

Мы не знаем пароли, Не строим засад

Мы замёрзшие крылья мостов над Невою

Под напором дождей, не отходим назад

Регулярным ветрам не сдаёмся без боя

Пишут знаки судьбы, партизаны любви

На залатанной ленте, пылью эскалатора

После судорог дня, обгоревшая ночь

Заблудившимся светом скользит, по тоннелю…

В неизбежное завтра.

По безумию улиц, по фантазиям крыш

Мы идём утопая, в осенних дорогах

Как опавшие листья, отсыревшие дни

Затерялись в ушедшей весны эпилогах

Мы ночною иглою, вонзимся во тьму

Через тонкую кожу, померкшего неба

И откроем глаза, на другом берегу

Без греха и вины, без вина и без хлеба

После судорог дня, обгоревшая ночь

Заблудившимся светом скользит, по тоннелю…

В неизбежное завтра…

Aanhangers van liefde, op de slapeloze sneeuw

We sterven van de kou van glas en staal

In een zwanenveer, een bericht uit de hemel

Viel in het vuur, onze heldere droefheid

Aanhangers van de liefde, wie roept ons hier?

Achter de tralies zijn geen vogels, achter de lijn zijn dieren

Spiegels van de pagina's, ik sta onder het asfalt

Schuifdeuren snijden ons verdriet weg

Ze schrijven tekenen van het lot, aanhangers van liefde

Op een gepatchte tape, roltrapstof

Na de krampen van de dag, de verbrande nacht

Het glijdt als een verloren licht door de tunnel...

Op naar de onvermijdelijke morgen.

We verspillen minuten aan verzakkend ijs

We zijn op de zenuwstraal van het zettende hart

We branden met woorden, dromen voor de dageraad

Om de vrijheid van hete mist op te warmen

We kennen geen wachtwoorden, we bouwen geen hinderlagen

Wij zijn de bevroren vleugels van bruggen over de Neva

Onder de druk van de regen trekken we ons niet terug

Regelmatige wind geeft niet op zonder een gevecht

Ze schrijven tekenen van het lot, aanhangers van liefde

Op een gepatchte tape, roltrapstof

Na de krampen van de dag, de verbrande nacht

Het glijdt als een verloren licht door de tunnel...

Op naar de onvermijdelijke morgen.

Door de waanzin van de straten, door de fantasieën van de daken

We gaan verdrinken in herfstwegen

Zoals gevallen bladeren, vochtige dagen

Verloren in de voorbije lente-epilogen

We zijn een nachtnaald, duik in de duisternis

Door de dunne huid van de vervaagde lucht

En open onze ogen, aan de andere kant

Zonder zonde en schuld, zonder wijn en zonder brood

Na de krampen van de dag, de verbrande nacht

Het glijdt als een verloren licht door de tunnel...

Op naar de onvermijdelijke morgen...