Мой поезд - Вадим Курылёв

Я сплю в поездах, целуя стальную нить

За пыльным стеклом я вижу твои глаза

Желанье любить осталось так далеко

И едут туда встречные поезда

Впивая в себя в километры ночных дорог

Пытаясь поверить в то, что я здесь живу

Снова и снова делаю все не так

Путая, что во сне и что наяву

Проснувшись ночью на пол-пути

И поняв, что ждет с утра

Выйти в холодный тамбур

И повернуть стоп-кран

И меж двух городов-огней

Опаленный со всех сторон

Мой поезд ждет

Охраняя мой сон

В сердце моем пусто до тошноты

И не залить вином эту пустоту

Облик последний уходит в белую ночь

Словно стою на разведенном мосту

Где-то вдали рвется стальная нить

Страшно не верить в то, что любил вчера

И так легко забывать лица друзей

Трудно понять, что уже пора…

Ik slaap in treinen, kus een stalen draad

Achter het stoffige glas zie ik je ogen

Het verlangen om lief te hebben is zo ver weg

En aankomende treinen gaan daarheen

Jezelf opdrinken in kilometers nachtwegen

Proberen te geloven dat ik hier woon

Steeds weer doe ik alles verkeerd

Verwarrend wat in een droom is en wat echt is

Halverwege de nacht wakker worden

En beseffen wat je te wachten staat in de ochtend

Uitgang naar de koude vestibule

En draai aan de kraan

En tussen twee stadsbranden

Aan alle kanten verschroeid

Mijn trein wacht

mijn slaap bewaken

Mijn hart is zo leeg dat ik er misselijk van word

En giet geen wijn in deze leegte

De laatste verschijning gaat in de witte nacht

Het is alsof ik op een getrokken brug sta

Ergens in de verte breekt een stalen draad

Het is eng om niet te geloven in waar je gisteren van hield

En het is zo gemakkelijk om de gezichten van vrienden te vergeten

Het is moeilijk om te weten wanneer het tijd is...