Дождаться Годо - Вадим Курылёв

На ночном перекрестке без денег они ловили такси

она была прекрасна, как Нэнси, а он печален как Сид

они не верили в завтрашний день, не знали сколько им лет,

а над городом небо темнело, пел ветер, знавший на все ответ

и эта ночь продолжалась как песня в которой один бесконечный куплет

метро закрыто, в карманах пусто и другого выхода видимо нет

и чтоб добраться домой достаточно вспомнить привычный трюк

и читает холодный ветер их жизнь по линиям поднятых рук,

но таксисты, чуя подвох

едут мимо один за другим

он сказал: это бесполезно,

вернемся в гости и там посидим

чтобы дождаться, дождаться

чтобы дождаться Годо

Ей не хотелось идти обратно

она там стащила две пачки Марльборо Лайт

она была упряма как Бони,

а он послушен как Клайд

они стояли еще в сомнении может минуту, а может и час

и в доме напротив в последнем окне давно уже свет погас

они пошли, прижимаясь друг к другу чтобы было теплей

мимо грязных раскопанных улиц, мимо темных аллей

они отправились в дальний путь им было нужно в другой конец

она сказала, что все достало, и что домой не пустить обещал отец

когда луна уронила свой свет они забыли куда идут

их взгляды встретились как через тысячу лет

и стало ясно они живут

чтобы дождаться, дождаться

чтобы дождаться Годо

Она была бледна, как Психея, он нем, как мраморный Зевс

Они не верили, что взрослея найдут еще что-нибудь здесь,

рассвет застал их на том же месте,

а может это казалось всем —

им больше было не надо думать куда идти и зачем.

два недопетых куплета песни,

накрытых серым плащом,

и постовой все стоял ожидая машину с красным крестом:

дождаться, дождаться

дождаться, дождаться

чтобы дождаться Годо…

Op een nachtelijk kruispunt zonder geld, namen ze een taxi

zij was mooi zoals Nancy en hij was verdrietig zoals Sid

ze geloofden niet in morgen, wisten niet hoe oud ze waren,

en boven de stad werd de lucht donker, de wind zong, het antwoord op alles wetende

en deze nacht ging door als een lied waarin één eindeloos couplet

de metro is dicht, de zakken zijn leeg en er is blijkbaar geen andere uitweg

en om thuis te komen is het voldoende om de gebruikelijke truc te onthouden

en de koude wind leest hun leven langs de lijnen van opgeheven handen,

maar taxichauffeurs, die een vangst voelen

één voor één voorbij

hij zei: het is nutteloos,

we zullen terugkeren om te bezoeken en daar te zitten?

wachten, wachten

wachten op Godot

Ze wilde niet terug

ze stal daar twee pakken Marlboro Light.

ze was koppig als Bonnie,

en hij is gehoorzaam zoals Clyde

ze stonden stil in twijfel, misschien een minuut, of misschien een uur

en in het huis aan de overkant in het laatste raam is het licht al lang uit

ze gingen, knuffelden elkaar om warm te blijven

langs de vuile uitgegraven straten, langs de donkere steegjes

ze gingen op een lange reis die ze nodig hadden om naar de andere kant te gaan

ze zei dat alles moe was en dat haar vader beloofde haar niet naar huis te laten gaan

toen de maan zijn licht liet vallen, vergaten ze waar ze heen gingen

hun ogen ontmoetten elkaar als duizend jaar later

en het werd duidelijk dat ze leven

wachten, wachten

wachten op Godot

Ze was bleek als Psyche, hij was dom als marmeren Zeus

Ze geloofden niet dat ze hier opgroeiend iets anders zouden vinden,

dageraad vond ze op dezelfde plaats,

misschien leek het voor iedereen -

ze hoefden niet meer na te denken over waar ze heen moesten en waarom.

twee onvoltooide verzen van het lied,

bedekt met een grijze mantel,

en de schildwacht wachtte nog steeds op een auto met een rood kruis:

wacht wacht

wacht wacht

wachten op Godot...