Падая с облака - Вадим Курылёв

На Солнце тень историй древних,

Мои следы ведут на Землю,

Вода под камень, огонь под вечный лёд,

Звезда погасла, я сделал шаг вперёд

Падая с облака стреляной гильзой — маюсь,

Я сон с четверга на субботу, я не исполняюсь.

Ночь в сердце чёрная дыра, слов не проявленных мираж,

Разбиты последние часы и этот мир уже не наш.

Но ветер уносит, как туман, фальшиво спетую печаль.

Восставший свет сбывается в одном из сумрачных начал.

Мои слова не любят дела,

Моя душа не верит телу,

Под нож вены, в огонь последний стих,

Моя надежда ушла любить других.

Падая с облака солнечным эхом — таю,

Я кровь на ступенях любви, я остываю.

Однажды снова став дождём, я буду плакать и мечтать,

В холодном зеркале Луны обрывком песни танцевать,

Слезою поведав на полях невоплотившихся шагов,

О том как прекрасна и мудра жизнь непроизнесённых слов.

Падая с облака неба осколком — каюсь,

Я просто пытаюсь любить, просто пытаюсь…

Op de zon is de schaduw van de verhalen van de ouden,

Mijn voetafdrukken leiden naar de aarde

Water onder steen, vuur onder eeuwig ijs,

De ster ging uit, ik deed een stap naar voren

Uit een wolk vallend als een gebruikte patroonhuls - ik zwoegen,

Ik ben een droom van donderdag tot zaterdag, ik ben niet vervuld.

Nacht in het hart van een zwart gat, woorden ongemanifesteerde luchtspiegeling,

De laatste uren zijn gebroken en deze wereld is niet langer van ons.

Maar de wind voert, als mist, vals gezongen verdriet weg.

Het herrezen licht komt uit in een van de sombere beginperiodes.

Mijn woorden houden niet van daden,

Mijn ziel gelooft het lichaam niet,

Onder het mes van een ader, in het vuur het laatste couplet,

Mijn hoop om van anderen te houden is verdwenen.

Uit de wolk vallend als een zonne-echo - ik smelt,

Ik ben bloed op de trappen van de liefde, ik ben aan het afkoelen.

Het wordt weer regen, ik zal huilen en dromen,

In de koude spiegel van de maan, dans met een lied,

Vertellen met een traan in de marge van onvervulde stappen,

Over hoe mooi en wijs het leven van onuitgesproken woorden is.

Als een fragment uit een wolk van de lucht vallen - ik heb berouw,

Ik probeer gewoon lief te hebben, gewoon te proberen...