Endpunkt - Tua

Ich bin den dritten Tag am Stück drauf.

Nichts gegessen, nicht gepennt

Aber gezogen und gesoffen, bis ich nichts mehr denk

Ich spür', mein Herz rast seit 10 Stunden wie zerfetzt

Aber da liegt noch ein Brett und ich denke mir: Zieh' ichs weg

Und es ist mies, mit Pepp und ich merk, wie es mich zerlegt

Aber ich sitz und rede und zieh, bis da nichts mehr geht

Ich will nicht runterkommen von der Lüge, ich kenn' das hier

Ich glaub ich mach grade Selbstmord.

Sitz da und denke mir:

Das ist der Endpunkt —

Der Punkt, wo du’s änderst, oder es endet

Das ist der Endpunkt —

Der Punkt, wo du nachdenkst, oder du kenterst

Das ist der Endpunkt —

Der Punkt wo du stecken bleibst, mit dem Kopf

Wenn du damit durch die Wand willst und alles hier wird ganz …

Ich lieg allein da, spür meinen Herzschlag — er rast

Ich will nur einschlafen und wieder normal sein in zwei Tagen

Auf einmal merk ich, was Großes kommt auf mich zu

Ich spühr mein Herz nicht mehr schlagen!

Spring auf

Versuch mich zu raffen, kipp um, stolper' in den Hausgang

Raus an die frische Luft, Kreislauf wieder auffangen

Notaufnahme, Infusion, alles voller Ärzte hier

Was Drogenhilfe und Psychologe?

Ich denke mir:

Ich ein paar Stunden später im Park, überall Farben

Ich seh warmen Wind seine Bahnen ziehn, über das hohe Gras

Und ich bin weit fort.

Depressionen weit fort

Denk an all den Scheiß dort mit keinem Wort.

Ich bin frei davon

Dachte ich.

Und jetzt sitz ich hier.

Aufgewacht, Depression —

Was bringt das Leben so?

Steh ichs durch, oder nehm ich Drogen?

Down wie ich bin, streite ich mich mit meinen Nächsten

Stürze mich in den Hass, seh keinen Sinn in meinem Leben

Und so werde ich schwach, schieß mich ab, weiß mich nicht anders zu helfen

Reagier' über, weil ich nicht ich selbst bin

Ich sitz auf einem Thron aus Scherben und will mich ablenken

Alles schmeckt nach scheiß Chemie und ich denke:

Sie nennen es «Drogensumpf», ich nenne es «ohne Vernunft»

Geburtsstunde großer Kunst, Geburtsstunde toter Jungs

Das Ende einer Welt

Das Ende einer Welt

Ich nenne es «Endpunkt», sie nennen es «zu spät»

Tausend und einmal, was tausend mal gut geht

Das Ende einer Welt

Das Ende einer Welt

Sie nennen es ihr Leben, ich nenne es grau

Sie nennen es ihr Leben, ich nenne es grau

Das Ende einer Welt

Das Ende einer Welt

Ik ben er voor de derde dag op rij mee bezig.

Niet gegeten, niet geslapen

Maar trok en dronk totdat ik stopte met denken

Ik voel dat mijn hart al 10 uur aan het racen is alsof het aan flarden is

Maar er is nog steeds een bord en ik denk bij mezelf: ik trek het weg

En het is beroerd met Pepp en ik kan voelen hoe het me verscheurt

Maar ik zit en praat en trek tot niets meer werkt

Ik wil niet van de leugen afkomen, ik weet dit hier

Ik denk dat ik op het punt sta zelfmoord te plegen.

Ga daar zitten en denk:

Dit is het eindpunt -

Het punt waar je het verandert of het eindigt

Dit is het eindpunt -

Het punt waar je denkt of je kapseist

Dit is het eindpunt -

Het punt waar je vastloopt is met je hoofd

Als je ermee door de muur wilt gaan en alles hier zal heel zijn...

Ik lig daar alleen, voel mijn hartslag - het racet

Ik wil gewoon in slaap vallen en over twee dagen weer normaal zijn

Opeens realiseer ik me dat er iets groots op mijn pad komt

Ik voel mijn hart niet meer kloppen!

Spring op

Probeer me te grijpen, val om, strompel de gang in

Ga de frisse lucht in, vang je bloedsomloop weer op

ER, IV, alle dokters hier

Welke drugshulp en psycholoog?

Ik denk bij mezelf:

Ik een paar uur later in het park, overal kleuren

Ik zie de warme wind over het hoge gras waaien

En ik ben ver weg

depressie ver weg

Denk met geen woord na over al die shit daar.

ik ben er vrij van

Ik dacht.

En nu zit ik hier.

Ontwaakte depressie -

Wat brengt het leven?

Kan ik er doorheen komen of moet ik drugs gebruiken?

Beneden als ik ben, heb ik ruzie met degenen die het dichtst bij mij staan

Gooi me in haat, zie geen betekenis in mijn leven

En dus word ik zwak, schiet mezelf neer, weet niet hoe ik mezelf anders kan helpen

Overreageren omdat ik mezelf niet ben

Ik zit op een troon gemaakt van gebroken glas en ik wil mezelf afleiden

Alles smaakt naar verdomde chemie en ik denk:

Ze noemen het «drugsmoeras», ik noem het «zonder reden»

Geboorte van grote kunst, geboorte van dode jongens

Het einde van een wereld

Het einde van een wereld

Ik noem het "eindpunt", ze noemen het "te laat"

Duizend en een keer, dat gaat duizend keer goed

Het einde van een wereld

Het einde van een wereld

Ze noemen het hun leven, ik noem het grijs

Ze noemen het hun leven, ik noem het grijs

Het einde van een wereld

Het einde van een wereld