Vater - Tua

Irgendwie wirkt er wie 30 Jahre älter

Denk' ich, als ich ihm helfe mit alten Büchern im Keller

Ich sag: Ich les' gerade was von Transhumanisten

Die woll’n erreichen Alter als 'ne Krankheit zu listen

Es fällt schon auf, wie viel er in der letzten Zeit gähnt

Er atmet ruhig, als er in seinem Sessel einschläft

Ich denk', er ist so viel kleiner als früher

Seine Haut ist aus weißem Papier

Ich wollte doch noch nach Krani mit ihm

Ich glaube, jetzt bleiben wir hier

Er hat es schon 'ne Weile geahnt und keinem gesagt

Mitten in dem Chaos meines Tages erreicht mich die Nachricht

Nach falschen Diagnosen von alt bis Depressionen

Kommen die Ärzte zu dem Schluss: Alles ist verlor’n

Unheilbar, die sagen unheilbar

Wenn es hochkommt dann hat er noch rund ein Jahr

Auf dem Weg in die Klinik passiert es um ein Haar

Und plötzlich ist ein Fragezeichen wo der Grundstein war

Palliativ, sie sagen palliativ

Was ist seine Perspektive, wenn er alles verliert?

Scheiß Wetter in Berlin, es ist kalt, es ist mies

Ich hab' Kopf für gar nichts, nicht mal mehr Musik

Flug 1708, Tegel nach Stuttgart

Mein Herz ist Sperrgepäck, wie viel ist die Nutzlast?

Ihn pflegen zu können macht es erträglicher

Oh, mein Vater, mein ukrainischer-schwäbischer

Sein altes Russland, adeliges Blut

Er kam mit nichts und machte es uns gut

Doch diese scheiß Krankheit macht kein Halt vor Helden

Ich kann da sein, doch ich kann ihm nicht mehr helfen und

Seine Stimme versagt, wenn er redet

Und neben dem Bett steht ein Atemgerät, das er Tag und Nacht trägt

Ich weiß, er will sterben, sobald es nur geht

Ich hasse mich dafür, will es auch, wenn ich ihn da liegen seh'

Heute liege ich in seiner Nähe und kann nich' schlafen

Nur aus Angst dadurch verpasse ich seinen letzten Atemzug

Ich les' die Nacht durch ein Buch über Sterbephasen und such'

Ein weißes Dreieck unter seiner Nase

Mein schwarzer Kaffee auf dem Fensterbrett

Morgensonne scheint auf das Sterbebett

Seine Atemzüge sind die Kommunikation

Ich sitz' neben ihm und höre stumm auf jeden Ton

Er ist irgendwo zwischen Schlaf und wach

Zwischen Leben und Tod, zwischen Tag und Nacht

Und andauernd nick' ich ein als ich so da sitz'

Als ob ich ihn dort treffen will, wo er gerade ist

Friedliche Ruhe, draußen wird es warm jetzt

Der Tod kommt nicht traurig, nur pragmatisch

Jetzt gerade stirbt mein Vater

Ich höre, wie er ausatmet

Als ob er 'nen schweren Satz gesagt hätte

Dann gar nichts

Ich renne zum Bad hinüber

Hole Mama, zwei letzte Atemzüge

Wir halten seine Hände fest

Und spüren, das ist das Ende jetzt

Ich sag: Danke für alles, Papa

Danke, dass du da warst

Du warst mir ein wunderbarer Vater

Ich laufe durch die Gegend und wein'

Spätsommer, Tränen, Sonne und Regen zugleich

Ja, ich weiß, es ist besser für ihn, wie es jetzt ist

Doch es tut so weh, dass er für immer weg ist

Sie bringen ihn nochmal ins Zimmer mit seinem Namen

Drinnen ist es karge, Stille und der Sarg

Ich sitze die Zeit tot, bis sie dort ist wo er ist

Fromme Worte füllen keinen Platz, der leer ist

Doch mit der Zeit findet all das seinen Platz

An dem ich regelmäßig halt mach', wenn es passt

Hier steh' ich jetzt und bin dankbar, unendlich dankbar

Für die Zeit, die wir zusammen war’n

Für bedingungslose Liebe

Auch wenn ich sie nich' immer so verdiente

Dankbar für alles was er war und noch ist

Mein Vater und ich

Op de een of andere manier lijkt hij 30 jaar ouder

denk ik terwijl ik hem help met oude boeken in de kelder

Ik zeg: ik lees iets van transhumanisten

Ze willen de ouderdom bereiken als een ziekte

Het valt op hoeveel hij de laatste tijd aan het gapen is

Hij ademt rustig als hij in slaap valt in zijn fauteuil

Ik denk dat hij zo veel kleiner is dan voorheen

De huid is gemaakt van wit papier

Ik wilde nog steeds met hem naar Krani gaan

Ik denk dat we nu hier blijven

Hij vermoedt het al een tijdje en heeft het aan niemand verteld

Midden in de chaos van mijn dag bereikt het nieuws mij

Na valse diagnoses van oud tot depressie

Komen de artsen tot de conclusie: Alles is verloren?

Ongeneeslijk, zeggen ze ongeneeslijk

Als het zover komt, heeft hij nog ongeveer een jaar

Op weg naar de kliniek gebeurde het bijna

En ineens is er een vraagteken waar de hoeksteen was

Palliatief, zeggen ze palliatief

Wat is zijn perspectief als hij alles verliest?

Shit weer in Berlijn, het is koud, het is waardeloos

Ik heb nergens zin in, zelfs niet meer muziek

Vlucht 1708, Tegel naar Stuttgart

Mijn hart is omvangrijke bagage, hoeveel is het laadvermogen?

Er voor kunnen zorgen maakt het draaglijker

Oh, mijn vader, mijn Oekraïens-Zwabische

Zijn oude Rusland, adellijk bloed

Hij kwam met niets en maakte het goed met ons

Maar deze verdomde ziekte stopt niet bij helden

Ik kan er zijn, maar ik kan hem niet langer helpen en

Zijn stem faalt als hij spreekt

En bij het bed staat een gasmasker dat hij dag en nacht draagt

Ik weet dat hij zo snel mogelijk wil sterven

Ik haat mezelf ervoor, wil het ook als ik hem daar zie liggen

Vandaag lig ik naast hem en kan niet slapen

Gewoon uit angst dat ik zijn laatste adem zal missen

Ik las de nacht door een boek over stervensfasen en zoeken

Een witte driehoek onder zijn neus

Mijn zwarte koffie op de vensterbank

De ochtendzon schijnt op het sterfbed

Zijn ademhalingen zijn de communicatie

Ik zit naast hem en luister stil naar elke noot

Hij zit ergens tussen slapen en wakker worden

Tussen leven en dood, tussen dag en nacht

En ik blijf indommelen terwijl ik daar zit

Alsof ik hem wil ontmoeten waar hij is

Rustige stilte, het wordt nu warm buiten

De dood komt niet droevig, alleen pragmatisch

Mijn vader is op dit moment aan het sterven

Ik hoor hem uitademen

Alsof hij een moeilijke zin had gezegd

Dan niets

Ik ren naar de badkamer

Haal mama, twee laatste ademhalingen

We houden zijn handen stevig vast

En voel, dit is nu het einde

Ik zeg: bedankt voor alles, pap

Dankjewel dat je er bent

Je was een geweldige vader voor mij

Ik loop rond en huil

Nazomer, tranen, zon en regen tegelijk

Ja, ik weet dat het beter voor hem is zoals het nu is

Maar het doet zo'n pijn dat hij voor altijd weg is

Ze brengen hem terug in de kamer met zijn naam erop

Binnen is het kaal, stilte en de kist

Ik zit dood totdat het komt waar het is

Vrome woorden vullen een lege ruimte niet

Maar na verloop van tijd vindt het allemaal zijn plaats

Waar ik regelmatig stop wanneer het uitkomt

Hier sta ik nu en ben dankbaar, oneindig dankbaar

Voor de tijd dat we samen waren

Voor onvoorwaardelijke liefde

Ook al verdien ik het niet altijd

Dankbaar voor alles wat hij was en is

Mijn vader en ik