El barco que se hunde - Tommy Torres

Bailamos en un barco que se hunde.

El paso de un ultimo bolero.

En este mismo lugar donde hace algunos meses hubo risas.

Tantas caricias.

Pero hoy bailamos en un barco que ya no da más.

Sabemos que no veremos la mañana.

Por mas que intentamos mantenerlo a flote

De cubo, en cubo.

No se pudo.

El agua nos llega a la cintura ya.

Quedarse un minuto más ya sería locura.

Los pies congelados, el pecho apretado contra el tuyo,

es tan duro.

Después de haber sobrevivido mil tormentas

e inaugurar con la mejor de las champañas.

La ilusión tuvo prisa.

No firmamos salvavidas.

Eso es para otros, no nosotros, no.

Y ahora el agua nos llega hasta los hombros.

Y flotando están todos los escombros de nuestro amor.

En contra de todo, seguimos bailando.

Seguimos bailando.

Bailando.

Bailando.

No hay palabras que no estén dichas.

Dijimos todo, dijimos demasiado.

No hay inocentes entre nosotros.

No hubo marineros solo demasiados capitanes.

Tu no sueltas y yo tampoco.

Y quién diría.

Esto es de locos.

Y ahora el agua nos llega hasta el cuello ya.

El sabor tan salado no es del mar,

si no de lágrimas.

Los pies congelados, el pecho apretado contra el tuyo.

Es tan absurdo.

Pero hoy bailamos en un barco que se hunde.

Se hunde.

We dansen op een zinkend schip.

De passage van een laatste bolero.

Op dezelfde plek waar een paar maanden geleden gelachen werd.

zoveel liefkozingen

Maar vandaag dansen we op een schip dat niet meer geeft.

We weten dat we morgen niet zullen zien.

Hoezeer we ook proberen het hoofd boven water te houden

Van kubus naar kubus.

Het kon niet.

Het water staat al tot ons middel.

Nog een minuut blijven zou al waanzin zijn.

Bevroren voeten, borst tegen de jouwe gedrukt,

het is zo moeilijk.

Na duizend stormen te hebben overleefd

en inhuldigen met de beste champagnes.

De illusie had haast.

Wij ondertekenen geen strandwachten.

Dat is voor anderen, niet voor ons, nee.

En nu staat het water tot aan onze schouders.

En drijvend zijn al het puin van onze liefde.

Tegen alles in blijven we dansen.

We blijven dansen.

Dansen.

Dansen.

Er zijn geen woorden die niet worden gezegd.

We zeiden alles, we zeiden te veel.

Er zijn geen onschuldigen onder ons.

Er waren geen matrozen, gewoon te veel kapiteins.

Je laat niet los en ik ook niet.

En wie zou het zeggen.

Dit is gek.

En nu staat het water tot aan onze nek.

De smaak zo zout is niet van de zee,

als het geen tranen zijn.

Bevroren voeten, borst tegen de jouwe gedrukt.

Het is zo absurd.

Maar vandaag dansen we op een zinkend schip.

Het zinkt.