Guns Under the Counter - The Fiery Furnaces

«Well, good for you.

But we have something too.»

So said my aunt.

A bowling alley and lunch counter

filled with fellas on their lunch break,

from the Western Electric plant at a slant across the street.

And next door when So-and-So's men would come in, and the man himself very

often.

It was guns under the counter every time.

Guns under the counter every time.

Guns under the counter every time,

and bowling on the second floor.

Very often he was there himself,

and I, of course, had a special small ball as a little girl,

and didn’t I grow up, didn’t I grow up to be captain of the Morton girls

bowling team?

I did!

Though I don’t attach much importance to that now, or then,

then riding the old Garfield El downtown,

and on up to State Street,

and back to guns under the counter,

guns under the counter every time.

guns under the counter,

and bowling on the second floor.

I never liked Douglas park,

and no one likes it now,

but that’s neither here nor there.

(There, or here.)

West of Crawford, where it is I stayed,

Chicago straights alliterates.

(North, and south.)

I lived in the Ms.

But it was down on the south side,

Dr. Peter Pane and his brother had their doughnut factory.

And I mention it now because…

That one day

(Now I wasn’t there,

We were in Davenport at that time),

some north side Irish bullets came zipping through that window.

In Cicero,

never stand at a window!

And past the counter,

looking for those men,

who had their guns behind the counter,

and you could smell the boiled cabbage on those bullets!

One of them managed to hit a young pinsetter in the leg;

wouldn’t you know it.

But luckily Panagoulis —

Dr. Peter Pane —

was there to see to it.

He took some special blackberry filling right out of his lunch bag

and applied it to the young man’s wound.

You see, Dr. Peter Pane was an interesting man,

and an even more interesting doctor,

as he would use no material or remedy that wasn’t used in the manufacture of his doughnuts,

down on 82nd and Kedzie with his brother.

But he tempered this by the fact that he would rarely use ingredients that

didn’t have some medicinal purpose.

Or so he thought.

Here in the doughnut factory,

they have confectioner’s sugar

so sweet it was caustic.

And chocolate so bitter that it could kill typhus!

Glazing so shiny,

it could set back glaucoma.

And filling so filling,

you didn’t need stitches!

The same special blackberry filling that was applied to the young man’s wound.

Blackberry filling that came straight from Dr. Peter Pane’s lunch bag.

We were in Davenport,

with a big restaurant downtown,

and I once kept a jackrabbit in the back yard,

and I’d walk across the river to Rock Island,

to Greek school,

on a fine fall day.

And I’d look up at the sky

and down at the river.

But Davenport changed its name to Hooverville,

so to speak,

and we had to go to Chicago to move in with my aunt

"Goed voor jou.

Maar we hebben ook iets.»

Dat zei mijn tante.

Een bowlingbaan en lunchbalie

gevuld met jongens tijdens hun lunchpauze,

van de Western Electric-fabriek aan de overkant van de straat.

En naast de deur toen de mannen van Die-en-die binnen zouden komen, en de man zelf erg...

vaak.

Het waren elke keer geweren onder de toonbank.

Elke keer wapens onder de toonbank.

Elke keer wapens onder de toonbank,

en bowlen op de tweede verdieping.

Heel vaak was hij er zelf,

en ik had natuurlijk een speciaal balletje als klein meisje,

en ben ik niet opgegroeid, ben ik niet opgegroeid tot kapitein van de Morton-meisjes

bowlingteam?

Ik deed!

Hoewel ik daar nu of toen niet veel belang aan hecht,

dan rijdend door het oude centrum van Garfield El,

en tot aan State Street,

en terug naar geweren onder de toonbank,

elke keer geweren onder de toonbank.

geweren onder de toonbank,

en bowlen op de tweede verdieping.

Ik heb Douglas park nooit leuk gevonden,

en niemand vindt het nu leuk,

maar dat is noch hier noch daar.

(Daar of hier.)

Ten westen van Crawford, waar ik verbleef,

Chicago straights allitereert.

(Noord en Zuid.)

Ik woonde in de Ms.

Maar het was aan de zuidkant,

Dr. Peter Pane en zijn broer hadden hun donutfabriek.

En ik noem het nu omdat...

Die ene dag

(Nu was ik er niet,

We waren op dat moment in Davenport),

een paar Ierse kogels aan de noordkant vlogen door dat raam.

In Cicero,

ga nooit voor een raam staan!

En voorbij de toonbank,

op zoek naar die mannen,

die hun geweren achter de toonbank hadden,

en je kon de gekookte kool op die kogels ruiken!

Een van hen wist een jonge pinsetter in het been te raken;

zou je het niet weten.

Maar gelukkig Panagoulis —

Dr. Peter Pane —

was er om ervoor te zorgen.

Hij haalde een speciale bramenvulling uit zijn lunchtas

en bracht het aan op de wond van de jongeman.

Zie je, Dr. Peter Pane was een interessante man,

en een nog interessantere dokter,

aangezien hij geen materiaal of middel zou gebruiken dat niet werd gebruikt bij de vervaardiging van zijn donuts,

neer op 82nd en Kedzie met zijn broer.

Maar hij temperde dit door het feit dat hij zelden ingrediënten zou gebruiken die:

geen medicinaal doel had.

Of dat dacht hij.

Hier in de donutfabriek

ze hebben banketbakkerssuiker

zo zoet dat het bijtend was.

En chocolade zo bitter dat het tyfus zou kunnen doden!

Beglazing zo glanzend,

het kan glaucoom verminderen.

En zo vullend,

je had geen steken nodig!

Dezelfde speciale bramenvulling die op de wond van de jongeman werd aangebracht.

Blackberry-vulling die rechtstreeks uit de lunchtas van Dr. Peter Pane kwam.

We waren in Davenport,

met een groot restaurant in het centrum,

en ik heb ooit een jackrabbit in de achtertuin gehouden,

en ik zou over de rivier lopen naar Rock Island,

naar de Griekse school,

op een mooie herfstdag.

En ik zou naar de lucht kijken

en beneden bij de rivier.

Maar Davenport veranderde zijn naam in Hooverville,

bij wijze van spreken,

en we moesten naar Chicago om bij mijn tante in te trekken