On Stirring Seas of Salted Blood - The Black Dahlia Murder

Oceans of madness darkened,

Alone on hell she rides,

Lichen undead and rotten,

Dripping and dignified,

She combs with violence upon the wailing storm,

This spectral ship of doomed purgation barrels on awry,

On stirring seas of salted blood,

Condemned to forge her sails forevermore,

Enslaved her hull will never reach the shores,

Damning waters of irony filth

'Neath the stench of crimson winds her sails of flesh betorn,

Red skeletons are oaring the plasma stains their bones,

Her rusting cannons fire blindly in the mist,

This haunted vessel lost and damned the prisoners of her endless quest,

A burial, at ancient sea, that cannot rest, in fucking peace,

The crew of wraithlike revenants, merely seek peace and reverence,

from purgatorial permanence, their cursed bondage has no end, on they ride

through the throes of ceaseless night her will never dies.

The compass pointing straight to hell and that is where they’re going,

Beaten by curling waves of red the storm no signs of slowing now,

On Stirring Seas of Salted Blood condemned to forge her sails forevermore,

Enslaved her hull will never reach shores,

Damning these waters of irony filth, scabbed with the blood of the ones they

have killed, the ghosts of war must soldier on.

Oceanen van waanzin verduisterd,

Alleen op de hel rijdt ze,

Korstmossen ondood en verrot,

Druipend en waardig,

Ze kamt met geweld op de jammerende storm,

Dit spookschip van gedoemde zuiveringsvaten op scheef,

Op roerige zeeën van gezouten bloed,

Veroordeeld om voor altijd haar zeilen te smeden,

Tot slaaf gemaakt haar romp zal nooit de kusten bereiken,

Verdomde wateren van ironische vuiligheid

'Neath de stank van karmozijn winden haar zeilen van vlees verscheurd,

Rode skeletten roeien door het plasma dat hun botten bevlekt,

Haar roestende kanonnen vuren blindelings in de mist,

Dit spookschip verloor en verdoemde de gevangenen van haar eindeloze zoektocht,

Een begrafenis, aan de oude zee, die niet kan rusten, in verdomde vrede,

De bemanning van spookachtige revenants, zoekt alleen vrede en eerbied,

van het vagevuur, heeft hun vervloekte slavernij geen einde, verder rijden ze

door de greep van de onophoudelijke nacht zal haar nooit sterven.

Het kompas wijst recht naar de hel en dat is waar ze heen gaan,

Geslagen door opkrullende golven van rood de storm geen tekenen van vertraging nu,

Op roerige zeeën van gezouten bloed, veroordeeld om voor altijd haar zeilen te smeden,

Haar romp tot slaaf gemaakt, zal nooit de kust bereiken,

Deze wateren van ironische vuiligheid verdoezelen, bedekt met het bloed van degenen die ze

hebben gedood, moeten de geesten van de oorlog voortbestaan.