Nocturnal - The Black Dahlia Murder

Between the lines of dead language tongues, before the dawn our hearts they

shall hunt.

The smell of blood excites the nostrils at first cut.

The sanguinary worship of red spraying punctures a sight so divine.

Clutching her carcass, a face frozen in time.

A distorted dialect for the

draining of veins to the flooding of bedsheets with sick crimson rain.

A warped diction of scriptures befouled, traditions steeped within disgraces

reviled.

Father, unholy one, to your night realm we bow.

Nocturnal majesty,

sworn to black we’ll always be.

Damnation’s diction, a deadly disclosure,

our poisons in their goblets drip.

(Oh how) How perfectly hideous, so eloquently scribed- each scripture so skillfully sick.

Parchment scabbed over with plasmatic prose, prophesize

permanent night.

The words of sheer blackness paint ebony my soul and bestow me with infernal might.

A warped diction of scriptures befouled, traditions steeped within disgraces

reviled.

Father, unholy one, to your night realm we bow.

Nocturnal majesty,

sworn to black we’ll always be.

Hatred and persistance, destined to see a complete eclipse of that hated sphere the sun.

By the light unspoken, this language of brutality.

Enraptured I have become

uhonly.

Night’s arms welcome me.

Nocturnal majesty, sworn to black we’ll always be.

Hatred and persistance,

destined to see a complete eclipse of that hated sphere the sun

Tussen de regels van dode taaltalen, voor de dageraad onze harten ze

zal jagen.

De geur van bloed prikkelt de neusgaten bij de eerste snede.

De bloedige aanbidding van rood sproeien doorboort een zo goddelijk gezicht.

Haar karkas geklemd, een gezicht bevroren in de tijd.

Een vervormd dialect voor de

aftappen van aderen tot het overstromen van lakens met zieke karmozijnrode regen.

Een verwrongen dictie van bezoedelde geschriften, tradities doordrenkt van schande

beschimpt.

Vader, onheilige, voor uw nachtrijk buigen we.

Nachtelijke majesteit,

gezworen dat we altijd zullen zijn.

De dictie van Damnation, een dodelijke onthulling,

onze vergiften in hun bekers druppelen.

(Oh hoe) Hoe perfect afschuwelijk, zo welsprekend beschreven - elke schriftplaats zo vakkundig ziek.

Perkament bedekt met plasmatisch proza, profeteren

vaste nacht.

De woorden van pure zwartheid schilderen ebbenhout mijn ziel en schenken me helse macht.

Een verwrongen dictie van bezoedelde geschriften, tradities doordrenkt van schande

beschimpt.

Vader, onheilige, voor uw nachtrijk buigen we.

Nachtelijke majesteit,

gezworen dat we altijd zullen zijn.

Haat en volharding, voorbestemd om een ​​volledige zonsverduistering te zien van die gehate bol de zon.

Bij het onuitgesproken licht, deze taal van wreedheid.

Verrukt ben ik geworden

echt.

De armen van de nacht verwelkomen me.

Nachtelijke majesteit, gezworen aan zwart zullen we altijd zijn.

Haat en volharding,

bestemd om een ​​volledige zonsverduistering te zien van die gehate bol de zon