Every Rope a Noose - The Black Dahlia Murder

Every rope a noose

In each knives' blade, a truth

Each day, greyer than before

Unwelcome life—

Long in the tooth

Colors, marred and queer

Ambitions disappear

The walls of shame are closing in

You’re fading fast—

You just can’t breathe anymore

Can you feel your skin yet turning cold…

…or rigor mortis' stiffenings?

It’s a dead life in this cold, dead world

So sink those rotten teeth right in

Let the disease within unfurl

Wrapped in silence, bittersweet

A trigger pull salvation: complete

Each stifled morn, the last

Coin to ferryman— passed

A tasteless tongue wags from your mouth

By plight of life, crushed in its grasp

Eyes of blind, blink not

Brought forth on earth to rot

Irreparably, they’ve damaged you

An empty shell—

You just can’t be anymore

No one can hear your death knell, ringing cold

Embrace your own insignificance

Pale skin feels paper thin

Weathered by erosive days

Raped of all of its innocence

Unending waves of self-disdain

Tormented—

An existence in vain

That weight which bends our spines

Inherit ancient strife

Struggling to stay alive as we anxiously deflate

Sheer madness fills our veins

Hell beckons with flickering flames

From ‘neath headstone with no name

All that’s left to be—

Is dead… and free

Dead, and free from this— pain!

Dead and cold!

Frozen stiff…

Elk touw een strop

In het lemmet van elk mes een waarheid

Elke dag grijzer dan voorheen

Ongewenst leven—

Lang in de tand

Kleuren, ontsierd en queer

Ambities verdwijnen

De muren van schaamte komen dichterbij

Je vervaagt snel—

Je kunt gewoon niet meer ademen

Voel je je huid toch koud worden...

… of rigor mortis' verstijvingen?

Het is een dood leven in deze koude, dode wereld

Zet die rotte tanden er dus maar in

Laat de ziekte binnen zich ontvouwen

Verpakt in stilte, bitterzoet

Een trigger-pull redding: voltooid

Elke verstikte ochtend, de laatste

Munt aan veerman— geslaagd

Een smakeloze tong kwispelt uit je mond

Door het lot van het leven, verpletterd in zijn greep

Ogen van blinden, knipper niet

Op aarde gebracht om te rotten

Ze hebben je onherstelbaar beschadigd

Een lege huls—

Je kunt gewoon niet meer zijn

Niemand kan je doodsklok horen, koud rinkelen

Omarm je eigen onbeduidendheid

Een bleke huid voelt flinterdun aan

Verweerd door erosieve dagen

Verkracht van al zijn onschuld

Oneindige golven van zelfminachting

gekweld—

Een tevergeefs bestaan

Dat gewicht dat onze ruggengraat buigt

Erf oude strijd

Moeite om in leven te blijven terwijl we angstig leeglopen

Pure waanzin vult onze aderen

De hel lonkt met flikkerende vlammen

Van 'neath grafsteen zonder naam'

Het enige dat nog moet gebeuren:

Is dood… en vrij

Dood en vrij van deze pijn!

Dood en koud!

Bevroren stijf…