Death Panorama - The Black Dahlia Murder

In that very moment which life doth fade away

Ejected from my human shell, exempt from time or space

Floating, absorbing, omniscient in display

A grandiose presentation unravels before me

Not in chronology, but so wildly, all at once

An open dioramic rendition of events

Some horrible integral, just the same

All pieces are key to the sum of the being

A strobe of emotions, vivid extreme

The rapturous voyage through life’s victories

The man that I once was, I have left him behind

What kind of man does the assembled puzzle read

With soul spread open wide, I calmly contemplate my destiny

Death panorama, death panorama

Not in chronology, but so wildly, all at once

An open dioramic rendition of events

Some horrible integral, just the same

All pieces are key to the sum of the being

A strobe of emotions, vivid extreme

The rapturous voyage through life’s victories

The man that I once was

I have left him behind

Op datzelfde moment dat het leven vervaagt

Uit mijn menselijke omhulsel geworpen, vrijgesteld van tijd of ruimte

Drijvend, absorberend, alwetend in weergave

Een grandioze presentatie ontvouwt zich voor mij

Niet in de chronologie, maar zo wild, allemaal tegelijk

Een open dioramische weergave van gebeurtenissen

Een of andere vreselijke integraal, toch?

Alle stukjes zijn de sleutel tot de som van het wezen

Een flits van emoties, levendig extreem

De meeslepende reis door de overwinningen van het leven

De man die ik ooit was, ik heb hem achtergelaten

Wat voor soort man leest de samengestelde puzzel?

Met de ziel wijd opengespreid, overweeg ik rustig mijn lot

Doodspanorama, doodspanorama

Niet in de chronologie, maar zo wild, allemaal tegelijk

Een open dioramische weergave van gebeurtenissen

Een of andere vreselijke integraal, toch?

Alle stukjes zijn de sleutel tot de som van het wezen

Een flits van emoties, levendig extreem

De meeslepende reis door de overwinningen van het leven

De man die ik ooit was

Ik heb hem achtergelaten