Последний лист - Светлана Копылова

Она была больна, она была одна, и осень за окном…

Ей лишь была видна кирпичная стена, увитая плющом.

И листья с каждым днём редели всё на нём, слетая плавно вниз…

Казалось ей тогда: она умрёт, когда слетит последний лист…

2. Врач тихо произнёс нерадостный прогноз подруге, уходя…

А листья на плюще почти опали все от ветра и дождя…

-Вы знаете, сосед, подруге двадцать лет, и смерть её близка…

Сказала о плюще, рыдая на плече соседа-старика.

3. Она пришла к больной, и та, смотря в окно, сказала: «Вот и всё!

Один остался лист, и, хоть жестока жизнь, я жить хочу ещё!»

Подруга ей в ответ: «Ты будешь жить сто лет!

Не думай о плохом!

Ещё придёт весна, и снова вся стена украсится плющом!»

4. Вот день прошёл, другой, и пятый, и шестой, снежок уж первый лёг…

А листик всё висел и явно не хотел в последний свой полёт…

И, глядя на него, больная кризис свой смогла, пережила…

Узнает пусть сосед, и радуются все, что девушка жива!

5. Стучала в дверь к нему сказать о том ему подруга много раз.

Но вот другой сосед сказал, что его нет, что умер он вчера.

Зачем — никто не знал — всю ночь он рисовал лист жёлтый на стене.

Старик промёрз, промок, и в то же утро слёг, но счастлив был вполне.

6. Она была больна, она была одна, и осень за окном…

Ей лишь была видна кирпичная стена, увитая плющом.

И листья с каждым днём редели всё на нём, слетая плавно вниз…

И лишь один висел, и падать не хотел — последний жёлтый лист.

Ze was ziek, ze was alleen, en herfst buiten het raam...

Ze kon alleen een bakstenen muur zien bedekt met klimop.

En elke dag verdunden de bladeren alles erop en vlogen soepel naar beneden...

Het leek haar toen: ze zou sterven als het laatste blad eraf viel...

2. De dokter sprak stilletjes een sombere voorspelling uit tegen zijn vriendin en vertrok ...

En de bladeren op de klimop vielen bijna allemaal af van de wind en regen ...

- Weet je, buurman, mijn vriend is twintig jaar oud, en haar dood is nabij...

Ze zei over klimop, snikkend op de schouder van een oude buurvrouw.

3. Ze kwam naar de patiënt en zei, terwijl ze uit het raam keek: 'Dat is het!

Er is nog één blad over, en hoewel het leven wreed is, wil ik toch leven!”

Haar vriend antwoordde haar: “Je zult honderd jaar leven!

Denk niet aan de slechte dingen!

De lente zal komen, en opnieuw zal de hele muur met klimop versierd zijn!”

4. Nu is de dag voorbij, nog een, en de vijfde, en de zesde, de eerste sneeuw is al gevallen ...

En het blad hing nog en wilde duidelijk niet op zijn laatste vlucht...

En terwijl hij naar hem keek, beheerste de zieke vrouw haar crisis, overleefde ...

Laat de buurman erachter komen, en iedereen is blij dat het meisje nog leeft!

5. Een vriend klopte vaak op zijn deur om hem erover te vertellen.

Maar een andere buurman zei dat hij weg was, dat hij gisteren stierf.

Waarom - niemand wist het - de hele nacht schilderde hij een geel blad op de muur.

De oude man was koud en nat en ging dezelfde ochtend naar bed, maar hij was heel gelukkig.

6. Ze was ziek, ze was alleen, en herfst buiten het raam ...

Ze kon alleen een bakstenen muur zien bedekt met klimop.

En elke dag verdunden de bladeren alles erop en vlogen soepel naar beneden...

En er hing er maar één en wilde niet vallen - het laatste gele blad.