Леонардо да Винчи - Светлана Копылова

Леонардо да Винчи расписывал фреску —

Это «Тайная Вечеря» фреска была,

Но закончить не мог по причине он веской:

Никакая модель ему не подошла.

Стал искать он натурщиков для воплощенья

В Иисусе — добра, а в предателе — зла,

Но художник не знал, принимая решенье —

Это невероятная трудность была.

Глядя пристально в лица случайных прохожих,

Леонардо всё больше надежду терял,

Но однажды, на пеньи церковного хора

В юном певчем он образ Христа увидал.

И художник, в свою пригласив мастерскую,

Сделал несколько ярких набросков с него.

Скоро фреску дополнил портретный рисунок,

Где Спаситель был выписан, точно живой.

Но другого натурщика, как ни старался,

Отыскать Леонардо три года не мог,

Незаконченным образ Иуды остался,

Кардинал торопил, и давно вышел срок.

Но художник искал его не для забавы —

По трущобам и по захолустьям ходил —

И однажды увидел он в сточной канаве

Человека, чей образ ему подходил.

Он валялся оборванный, пьяный, заблудный…

Леонардо помощников тут же позвал.

И, как времени не было делать этюды,

Отвести его прямо в собор приказал.

Он выписывал, кистью искусно касаясь.

Все пороки, какими натурщик дышал:

Себялюбие, злобу, гордыню и зависть,

И на фреске натурщик себя вдруг узнал.

В тот же миг протрезвев, фреску взглядом окинув,

Он воскликнул с тоской и испугом в глазах:

— Я однажды уже видел эту картину!

Это было примерно три года назад…

И спросил Леонардо: «Как это возможно?»

И натурщик вздохнул: «Я был счастлив тогда.

Помню, в храме я пел, и какой-то художник

Написал с меня образ Иисуса Христа».

Leonardo da Vinci schilderde het fresco

Dit "Laatste Avondmaal" fresco was,

Maar hij kon om een ​​goede reden niet finishen:

Geen enkel model paste bij hem.

Hij begon te zoeken naar oppassers voor incarnatie

In Jezus - goed, en in een verrader - kwaad,

Maar de kunstenaar wist het niet bij het nemen van een beslissing -

Het was een ongelooflijke uitdaging.

Oplettend in de gezichten van voorbijgangers kijkend,

Leonardo verloor steeds meer de hoop,

Maar op een dag, tot het zingen van het kerkkoor

In de jonge koorzanger zag hij het beeld van Christus.

En de kunstenaar, uitnodigend voor zijn atelier,

Ik heb er een paar heldere schetsen van gemaakt.

Al snel werd het fresco aangevuld met een portrettekening,

Waar de Heiland werd ontslagen, alsof hij leefde.

Maar een andere oppas, hoe hard hij ook probeerde,

Ik kon Leonardo drie jaar lang niet vinden,

Het beeld van Judas bleef onvoltooid,

De kardinaal had haast en de deadline was al lang verstreken.

Maar de kunstenaar zocht hem niet voor de lol -

Ik liep door de sloppenwijken en het achterland -

En op een dag zag hij in de goot

Een persoon wiens beeld bij hem paste.

Hij lag haveloos, dronken, verloren...

Leonardo belde onmiddellijk zijn assistenten.

En omdat er geen tijd was om te studeren,

Hij beval hem rechtstreeks naar de kathedraal te brengen.

Hij schreef het uit, behendig aanrakend met een penseel.

Alle ondeugden die de oppas ademde:

Egoïsme, boosaardigheid, trots en afgunst,

En op het fresco herkende de oppas zichzelf plotseling.

Op hetzelfde moment ontnuchterd, kijkend naar het fresco,

Hij riep met verlangen en angst in zijn ogen:

"Ik heb deze foto al een keer gezien!"

Dat was zo'n drie jaar geleden...

En Leonardo vroeg: "Hoe is dit mogelijk?"

En de oppas zuchtte: “Ik was toen blij.

Ik herinner me dat ik in de tempel zong, en een artiest

Hij schreef het beeld van Jezus Christus van mij.