На мосту - Светлана Копылова

Он стоял на средине моста,

И решимость в глазах его зрела,

И была не страшна высота —

На земле ему всё надоело.

И, хоть был он совсем молодой, —

Смысла жизни не видел ни в чём он.

Здесь решил он покончить с собой

И порвать с этой жизнью никчёмной.

Он на воду смотрел с высоты,

И невольно сутулились плечи…

Он сжигал на мосту все мосты,

Как послышалось вдруг: «Добрый вечер».

От внезапности вздрогнув такой,

Обернулся он в то же мгновенье:

Незнакомец стоял за спиной

И просил его дать ему денег.

Растерявшись, с готовностью стал

Он карманы ощупывать тут же,

И, найдя свой бумажник, отдал —

Ведь теперь он ему был не нужен.

Только тот начал вдруг не без слёз

Говорить о каких-то сиротках

И просить, чтоб он деньги отнёс,

Здесь, поблизости, через дорогу.

И готовый минуту назад

С этой жизнью навеки проститься,

Он, поймав умоляющий взгляд,

Сам не понял, как вдруг согласился.

Он, конечно, вернётся потом,

Но сперва отнесёт эти деньги

Тем, кому за последней чертой

Это будет, быть может, спасеньем.

Шёл с моста он, не чувствуя ног,

Стала влажной ладонь отчего-то,

Что сжимала газетный клочок,

На котором был адрес сироток.

И чем дальше он был от моста,

Тем прямей становился как будто…

Он уже не вернётся сюда,

Потому что он нужен кому-то.

Hij stond in het midden van de brug,

En de vastberadenheid in zijn ogen rijpte,

En de hoogte was niet verschrikkelijk -

Hij was alles op aarde zat.

En ook al was hij nog heel jong,

Hij zag nergens de zin van het leven in.

Hier besloot hij zelfmoord te plegen

En breken met dit waardeloze leven.

Hij keek van een hoogte naar het water,

En onwillekeurig gebogen schouders...

Hij verbrandde alle bruggen op de brug,

Opeens hoorde ik: "Goedenavond."

Van plotselingheid, zo huiverend,

Op hetzelfde moment draaide hij zich om:

De vreemdeling stond achter

En vroeg hem om hem geld te geven.

Verbijsterd werd hij gemakkelijk

Hij voelt zijn zakken daar,

En toen hij zijn portemonnee vond, gaf hij...

Hij had hem nu immers niet nodig.

Alleen begon hij plotseling niet zonder tranen

Over weeskinderen gesproken

En vraag hem om het geld aan te nemen,

Hier, vlakbij, aan de overkant.

En klaar een minuut geleden

Om voor altijd afscheid te nemen van dit leven,

Hij ving een smekende blik op,

Ik begreep niet hoe ik het ineens eens was.

Hij komt later terug, natuurlijk.

Maar eerst zal hij dit geld aannemen

Voor degenen die voorbij de laatste regel zijn

Dit zal misschien redding zijn.

Hij liep van de brug zonder zijn benen te voelen,

Om de een of andere reden werd mijn handpalm nat,

Wat perste een stuk krant,

Waarop het adres van de weeskinderen stond.

En hoe verder hij van de brug was,

Hoe rechter het werd alsof...

Hij komt hier niet terug

Omdat iemand hem nodig heeft.