Paraiso - Subsignal

Again on a road to nowhere

Spinning in circles

So many circles never-ending

It’s just another shot at

Catching the starlight

Catching the colors in the heart

It is some kind of monomania

No matter how far I go

I keep running into myself

Every day a solemn prayer

Spoken to the god of light

To make me on my lonely quest divine

I’m the world in which I walk

I am the compass to my own Paraiso

Weight of mountains on my back

But nothing stops me, an impulse to rely on

The wind is old, so is my heart

So young the dreams that stir my faint bravado

Somewhere sometime, someplace else

A distant promise lights my lost Paraiso

Will I find my peace of mind

Will I ever learn to grow

Will I ever learn to let it go

Underneath the Southern Cross

Searching for the gilded one

Buried in the cradle of my heart

I’m the world in which I walk

I am the compass to my own Paraiso

Weight of mountains on my back

But nothing stops me, an impulse to rely on

The wind is old, so is my heart

So young the dreams that stir my faint bravado

Somewhere, sometime, someplace else

A distant promise lights my lost Paraiso

Under a sky of rust I stand alone

I’m still counting all hope

Don’t let this lucid dream end here

Like an object in the rear-view mirror

Always closer than it appears

This chimera keeps me going

Just like a painting in my head

Too good to be true

Too complete to endure and last

No, no, I’ve been here before

And I’ve never reached it

Cause it’s somewhere that I cannot go

Weer op weg naar nergens

In cirkels draaien

Zoveel kringen die nooit eindigen

Het is gewoon weer een kans op

Het sterrenlicht vangen

Vang de kleuren in het hart

Het is een soort monomanie

Het maakt niet uit hoe ver ik ga

Ik blijf mezelf tegen het lijf lopen

Elke dag een plechtig gebed

Gesproken met de god van het licht

Om me op mijn eenzame zoektocht goddelijk te maken

Ik ben de wereld waarin ik loop

Ik ben het kompas naar mijn eigen Paraiso

Gewicht van bergen op mijn rug

Maar niets houdt me tegen, een impuls om op te vertrouwen

De wind is oud, net als mijn hart

Zo jong, de dromen die mijn vage bravoure opwekken

Ergens ergens, ergens anders

Een verre belofte verlicht mijn verloren Paraiso

Zal ik mijn gemoedsrust vinden?

Zal ik ooit leren groeien?

Zal ik ooit leren het los te laten?

Onder het Zuiderkruis

Op zoek naar de vergulde

Begraven in de wieg van mijn hart

Ik ben de wereld waarin ik loop

Ik ben het kompas naar mijn eigen Paraiso

Gewicht van bergen op mijn rug

Maar niets houdt me tegen, een impuls om op te vertrouwen

De wind is oud, net als mijn hart

Zo jong, de dromen die mijn vage bravoure opwekken

Ergens, ergens, ergens anders

Een verre belofte verlicht mijn verloren Paraiso

Onder een hemel van roest sta ik alleen

Ik tel nog steeds alle hoop

Laat deze lucide droom hier niet eindigen

Als een object in de achteruitkijkspiegel

Altijd dichterbij dan het lijkt

Deze hersenschim houdt me op de been

Net als een schilderij in mijn hoofd

Te goed om waar te zijn

Te compleet om te verdragen en lang mee te gaan

Nee, nee, ik ben hier eerder geweest

En ik heb het nooit bereikt

Want het is ergens waar ik niet heen kan