My Sanctuary - Subsignal

You were my bed floating on the sea

Under the sun and the driftwood clouds

So far away

You were my rest, were my highs and lows

Back in the days of the windfall light

Where are you now

Those were the days of longing, grand summers of my life

Undying and fabulous

You were my light on a sacred ground

Nourishing me and consuming me

My totem pole, a verse engraved

In timeless stone and listless grey

My joyless blood, my bloodless joy

My life

Forgotten voices from so far away forever carrying me

Through all these years have they slept in the shade

Of my sanctuary

Just like a face looking from a crowd, from long ago or yesterday

Where are you now

Just like a ghost still haunting, commemorating me to

Return one day, relive one day, awake one day

My energy, my origin, my poetry

Forgotten voices from so far away forever carrying me

Through all these years have they slept in a room of my memory

Forgotten pictures from days long ago in a book made of stone

Through all these years have they slept in my heart

In my sanctuary

So many times I was frozen inside

From the cold that beats in the heart of everyone

But there are moments of grace I find my peace

In the words burried in the heart made of stone

Je was mijn bed drijvend op de zee

Onder de zon en de drijfhoutwolken

Zo ver weg

Jij was mijn rust, waren mijn hoogte- en dieptepunten

Terug in de dagen van het meevallerlicht

Waar ben je nu

Dat waren de dagen van verlangen, grootse zomers van mijn leven

Onsterfelijk en fantastisch

Je was mijn licht op een heilige grond

Mij ​​voeden en consumeren

Mijn totempaal, een vers gegraveerd

In tijdloze steen en lusteloos grijs

Mijn vreugdeloze bloed, mijn bloedeloze vreugde

Mijn leven

Vergeten stemmen van zo ver weg die me voor altijd bij zich dragen

Al die jaren hebben ze in de schaduw geslapen

Van mijn heiligdom

Net als een gezicht dat vanuit een menigte kijkt, van lang geleden of gisteren

Waar ben je nu

Net als een spook dat nog steeds rondwaart, me herinnerend aan

Op een dag terug, op een dag herbeleven, op een dag wakker

Mijn energie, mijn oorsprong, mijn poëzie

Vergeten stemmen van zo ver weg die me voor altijd bij zich dragen

Door al die jaren hebben ze geslapen in een kamer van mijn geheugen

Vergeten foto's van lang geleden in een boek van steen

Door al die jaren hebben ze in mijn hart geslapen

In mijn heiligdom

Zo vaak was ik van binnen bevroren

Van de kou die in het hart van iedereen klopt

Maar er zijn momenten van genade waarin ik mijn vrede vind

In de woorden begraven in het hart van steen