The Ugly Little Duck - Stephin Merritt

It was glorious in the country

There were plants

They were yellow and green!

And the stork was speaking egyptian

For egyptian his mummy had been

'neath a burdock tree sat a mother

Sat and sat, that her children would hatch

Which they did, mostly, but one other

The big round one, that just didn’t match

It seemed to take forever

One unhappy day came the duckling

Though his egg had been faithfully warmed

He was so much larger than average

He could best be described as deformed

He was much too gray and too fluffy

As the other ducks loudly opined

When he cried, they said:

«don't get huffy

You can keep on living, we don’t mind

It’s just that you’re so ugly.»

So he left early in the morning

But he found, wherever he would roam

That, despite some changes in the sceenry

Everyone was as vile as at home

As he settled in for the winter

Overhead flew a flock of such birds

That his vision stuck like a spinter

They were all too beautiful for words

That winter was freezing

I can’t tell you how much he suffered!

This descirpiton will have to suffice:

He was paddling round the lake, when

His poor feet were frozen in the ice

When it snowed again, he was buried

Then it snowed some more over his head

There he sat, too cold to be worried

Truth to tell, he just thought he was dead

He didn’t mind that one bit

But the spring was here, and a thaw came

Our half-dead little hero survived!

And the daffodil and the crocus

Sang aloud: «one more spring has arrived!»

And the lovely birds gathered round him

He was nuzzled, and doted upon

Then he knew his family had found him

He’d become the most beautiful swan

«I never dreamed of such amazing luck

When I was just an ugly little duck!»

Het was heerlijk in het land

Er waren planten

Ze waren geel en groen!

En de ooievaar sprak egyptisch

Voor egyptisch was zijn mama geweest

'onder een klisboom zat een moeder'

Zat en zat, dat haar kinderen zouden uitkomen

Wat ze meestal deden, maar één ander

De grote ronde, die paste gewoon niet

Het leek een eeuwigheid te duren

Op een ongelukkige dag kwam het eendje

Hoewel zijn ei getrouw was opgewarmd

Hij was zo veel groter dan gemiddeld

Hij kan het beste worden omschreven als misvormd

Hij was veel te grijs en te pluizig

Zoals de andere eenden luid meenden

Toen hij huilde, zeiden ze:

«niet boos worden»

Je kunt blijven leven, we vinden het niet erg

Het is gewoon dat je zo lelijk bent.»

Dus hij vertrok vroeg in de ochtend

Maar hij vond, waar hij ook zou rondzwerven...

Dat, ondanks enkele veranderingen in het landschap

Iedereen was net zo gemeen als thuis

Toen hij zich vestigde voor de winter

Overhead vloog een zwerm van dergelijke vogels

Dat zijn visie als een spin bleef plakken

Ze waren allemaal te mooi voor woorden

Die winter was ijskoud

Ik kan je niet vertellen hoeveel hij heeft geleden!

Deze beschrijving zal moeten volstaan:

Hij peddelde rond het meer, toen...

Zijn arme voeten waren bevroren in het ijs

Toen het weer sneeuwde, werd hij begraven

Toen sneeuwde het nog wat boven zijn hoofd

Daar zat hij, te koud om zich zorgen te maken

Eerlijk gezegd dacht hij gewoon dat hij dood was

Dat vond hij niet erg

Maar de lente was hier, en een dooi kwam

Onze halfdode kleine held heeft het overleefd!

En de narcis en de krokus

Zong hardop: «nog een lente is aangebroken!»

En de mooie vogels verzamelden zich om hem heen

Hij werd besnuffeld en dol op

Toen wist hij dat zijn familie hem had gevonden

Hij zou de mooiste zwaan worden

«Ik heb nooit gedroomd van zo’n geweldig geluk

Toen ik nog een lelijk eendje was!»