Intemperie - Sílvia Pérez Cruz

Allí donde miran los ojos del agua

Un duelo de fuego señala mi mancha

Campanas de duelo a golpes de fragua

No tiene consuelo mi herida tan ancha

Vienen por los cerros ladrando mi nombre

Me llaman los perros de la madrugada

De un golpe certero me hicieron un hombre

Con temple de acero y lengua de espada

La luna estaba en la cumbre

Cuando se puso de parto

Y tuvo un niño de lumbre

Sobre cunita de esparto

Mancharon mi almohada, tumbaron mi nido

Mi alma arrasada, mi rumbo perdido

Que el cielo se asombre nadie lo esperaba

La mano del hombre con el hombre acaba

Que la gloria reine sobre este chiquillo

Quien me trae un peine para este flequillo

Y para su boca dame miel de caña

Que no pruebe el vino del odio y la saña

Daar waar de ogen van het water kijken

Een duel van vuur markeert mijn vlek

Duelklokken tot slagen van smidse

Er is geen troost voor mijn wond zo breed

Ze komen door de heuvels en blaffen mijn naam

De honden roepen me bij dageraad

Met een bepaalde slag maakten ze van mij een man

Met stalen temper en zwaard tong

de maan stond bovenaan

Toen ze ging bevallen

En hij had een kind van vuur

Op esparto wieg

Ze bevlekten mijn kussen, ze gooiden mijn nest om

Mijn ziel vernietigd, mijn richting verloren

Moge de hemel versteld staan, niemand had het verwacht

De hand van de man met de man gewoon

Moge glorie heersen over deze kleine jongen

Wie brengt me een kam voor deze pony

En voor zijn mond geef me riethoning

Proef niet de wijn van haat en wreedheid