El Exilio De Mi Folio - Sharif, Pablo Carrouché

Cuando te quiero no estás

Eres como el humo que por si solo se disuelve sin más

Hoy creo que me crecerán alas

Por fin podré ir volando solo hasta Nunca Jamás

Si, y serás tú quien sepa todo, yo se

Que no necesito más el más mínimo rito de fe

Que todo y nada se demuestra aquí quedándose en pie

Y que en estilo poco pueden competir con monsieur

Y que si me quedo contigo es porque quiero

Haciéndolo descubro ese tesoro

Porque para el alma no hay demoras

Cuando moras por mi corazón, se nota si mejoro, si, siempre que lo decoras

Bebo todos los días de ese ánfora

Como desaforado lanzó algo más amplio, metáforas

Tengo un momento para que se lo regalamos al viento

Y vuelva con judías mágicas

Todo lo que esperes será poco

Todo lo que tiene es que buscar un bonito sitio loco

Y esperar como esperamos un eclipse

Dibujando elipses en síntesis, lo hacemos como poco

Buscando otro sofoco, quiero encontrarte princesa

Pero no conoceré el placer de ser eso tampoco

Dime todo lo que te provoco

Cuando te enfoque con el foco que se enciende si te toco

A veces quieres volver pero ya no puedes

Y cada vez más breve el recuerdo cede, al final ni adrede

Yo tengo la misión de sabotear la división

Pero la ilusión de colorear otra ocasión

Y si no encuentro la felicidad, lo dejo

Por eso nunca cejo, defínelo complejo, es pasión

Consigo siempre una canción

Tengo el ingrediente siempre listo para la acción

Quiero que cojas la que más te guste, será tu elección

Me busques y me guardes cerca de tu corazón

Si, cada aliento, cada latido y sentimiento

Están escondidos esperando su momento

No es infinito el firmamento

Pero no podrás calcular nunca lo que siento

Yo me pierdo en el viento

Si, para llegar a ti, donde estés, si, y meter mis pies dentro

Siempre motivos tengo para estar atento

Pero, si no los cuento es porque me prefiere cuerdo, no?

Y a la primera la vencida, ese es mi lema

Pensar en esquema y no me saques de ese tema

Mira, arrímate, con el calor que doy, abrígate

Y dame más besos de esos, nena, ilumíname

(Sharif)

Sentado en un bar de cualquier parte del planeta

Invoco a mi musa encima de una servilleta

Sé que no es buen sitio para una mujer coqueta

Mas cualquier alivia si la inspiración aprieta

Mira, aquí la realidad no lleva trajes, ni caretas

Zaragoza es mi ciudad, mueve su viento la veleta

De la rara enfermedad del corazón de los poetas

Que les lleva sin remedio a convertir la vida en letra

A mí me gusta cuando escribo sobre un nuevo folio en blanco

Pues mi verso es la semilla que florecerá en su campo

A veces tanto, tanto, tanto, que al final se queda en nada

Y tu tonto, tonto, tonto, otro más de la manada

Que a dolores de titanes traigo tinta de colosos

Versos de colores sinsabores deliciosos

Fumo y toso, yo solo coso versos en la luna

Mientras el humo se esfuma caprichoso

Y si el foso de mi sentir esta vacio pues rompo el papel y callo

Y, me he hecho a dormir a esperar que cante el gallo

Ya no rallo las paredes de las calles con mi nombre

Aunque vivo en, medio de un caos que llaman orden

Soy, de alma frágil, de verso ágil

Un niño viejo con la lagrima fácil y el rap complejo

Como un espejo solo reflejo miradas

Porque yo ya no me dejo engañar por las palabras

Si, aquí arriba solo hay piel y maquillaje

Es debajo donde hace su trabajo el engranaje

De este viejo, viejo traje de poeta moribundo

Que ya no tiene ganas de querer salvar el mundo

Porque, mi rap es triste, pero intenta mejorar

Antes de que la pelona le, venga a devorar

Si te vas a enamorar no pidas explicaciones

Yo solo suelo llorar por amigos y canciones

Así, que si me hablas no me vendas tu discurso, ya

Porque yo ya tengo tablas y aprendí algunos recursos

En el curso de este pulso que se llama vida loca

Suelen decir la verdad los ojos antes que las bocas

Y si quieres puedes ser lo que otros quieren que seas

Un barquito de vapor yendo favor de la marea

Pero, tu y yo sabemos que la realidad es fea

En este mundo Don Quijote mataría a Dulcinea

Niña, no es por la moda, es por la soga que te ahoga

Por lo que toda mi generación se droga

Es por las horas que el triste reloj devora

Y por la sola soledad desoladora

Y yo no sé, si he nacido para arder o he nacido para dar sombra

Yo solo sé que lo que escribo no se compra

Y que en este mundo tibio que aun confunde amor con odio

Yo solo encuentro alivio en el exilio de mi folio

Als ik van je hou, ben jij dat niet

Je bent als rook die vanzelf oplost

Vandaag denk ik dat ik vleugels ga laten groeien

Ik kan eindelijk alleen naar Neverland vliegen

Ja, en jij zult degene zijn die alles weet, ik weet het

Dat ik niet langer het minste geloofsritueel nodig heb

Dat alles en niets hier getoond wordt door te staan

En dat in stijl weinig kan wedijveren met monsieur

En als ik bij je blijf, is dat omdat ik dat wil

Door het te doen ontdek ik die schat

Want voor de ziel zijn er geen vertragingen

Wanneer je in mijn hart woont, laat het zien of ik beter word, ja, wanneer je het ook decoreert

Ik drink elke dag van die amfora

Als een gek lanceerde hij iets breders, metaforen

Ik heb een moment om het aan de wind te geven

En kom terug met magische bonen

Alles wat je hoopt zal klein zijn

Het enige wat je hoeft te doen is een leuke gekke site vinden

En wacht terwijl we wachten op een eclips

Ellipsen tekenen in synthese, dat doen we tenminste

Op zoek naar nog een opvlieger, ik wil je prinses vinden

Maar ik zal ook niet het genoegen kennen om dat te zijn

Vertel me alles wat jou heeft veroorzaakt

Als ik me op jou concentreer met de schijnwerper die aangaat als ik je aanraak

Soms wil je terug, maar kan dat niet

En elke keer korter begeeft de herinnering het, uiteindelijk niet eens expres

Ik heb de missie om de divisie te saboteren

Maar de illusie van het kleuren van een andere gelegenheid

En als ik geen geluk vind, stop ik

Daarom geef ik nooit op, definieer het complex, het is passie

Ik krijg altijd een liedje

Ik heb het ingrediënt altijd klaar voor actie

Ik wil dat je degene neemt die je het leukst vindt, het zal jouw keuze zijn

Zoek me en houd me dicht bij je hart

Ja, elke ademhaling, elke beat en elk gevoel

Ze zijn verborgen wachtend op hun moment

Het firmament is niet oneindig

Maar je zult nooit kunnen berekenen wat ik voel

Ik verdwaal in de wind

Ja, om bij je te komen, waar je ook bent, ja, en mijn voeten erin te zetten

Ik heb altijd redenen om oplettend te zijn

Maar als ik het ze niet vertel, is dat omdat je liever hebt dat ik gezond ben, toch?

En de eerste keer geluk, dat is mijn motto

Denk in hoofdlijnen en haal me niet van dat onderwerp af

Kijk, kom dichterbij, met de warmte die ik geef, wikkel je in

En geef me meer van die kussen, schat, verlicht me

(Sharif)

Zittend in een bar waar ook ter wereld

Ik roep mijn muze aan op een servet

Ik weet dat het geen goede plek is voor een flirtende vrouw

Plus eventuele verlichting als de inspiratie drukt

Kijk, hier draagt ​​de werkelijkheid geen pakken of maskers

Zaragoza is mijn stad, de windwijzer beweegt met zijn wind

Van de zeldzame hartziekte van dichters

Dat leidt er onvermijdelijk toe dat ze het leven in letter veranderen

Ik vind het leuk als ik op een nieuwe lege pagina schrijf

Want mijn vers is het zaad dat zal bloeien in je veld

Soms zo veel, zo veel, zo veel, dat het uiteindelijk op niets uitkomt

En jouw dwaas, dwaas, dwaas, nog een van de anderen

Dat ik inkt breng van kolossen naar de pijnen van titanen

Verzen van kleuren heerlijk verdriet

Ik rook en hoest, ik naai alleen verzen op de maan

Terwijl de rook grillig verdwijnt

En als de put van mijn gevoel leeg is, dan scheur ik het papier en zwijg

En ik ben gaan slapen wachten tot de haan kraait

Ik krab niet langer de muren van de straten met mijn naam

Ook al leef ik, midden in een chaos noemen ze orde

Ik ben, met een fragiele ziel, met een behendig vers

Een oude jongen met gemakkelijke tranen en complexe rap

Als een spiegel reflecteer ik alleen blikken

Want ik laat me niet langer voor de gek houden door woorden

Ja, hier is alleen huid en make-up

Daaronder doet de versnelling zijn werk

Van dit oude, stervende dichterspak

Dat hij geen zin meer heeft om de wereld te redden

Want mijn rap is triest, maar probeer beter te worden

Voordat de kale man komt verslinden

Als je verliefd gaat worden, vraag dan niet om uitleg

Ik huil meestal alleen om vrienden en liedjes

Dus als je met me praat, verkoop me je toespraak dan niet, nu

Omdat ik al borden heb en ik wat bronnen heb geleerd

In de loop van deze puls genaamd gek leven

De ogen vertellen meestal de waarheid voor de mond

En als je wilt, kun je zijn wat anderen willen dat je bent

Een kleine stoomboot die met het tij meegaat

Maar jij en ik weten dat de realiteit lelijk is

In deze wereld zou Don Quichot Dulcinea doden

Meisje, het is niet vanwege de mode, het is vanwege het touw dat je verdrinkt

Dus mijn hele generatie wordt high

Het is voor de uren die de droevige klok verslindt

En door de enkele desolate eenzaamheid

En ik weet niet of ik geboren ben om te branden of geboren ben om een ​​schaduw te werpen

Ik weet alleen dat wat ik schrijf niet kan worden gekocht

En dat in deze warme wereld die liefde nog steeds verwart met haat

Ik vind alleen verlichting in de ballingschap van mijn folio