Исповедь - Сергей Пенкин

«Как хочется любить

И быть любимым!»

— мой сказочный герой

Кричит во мне.

А я опять один

В хмельной пустыне…

И глупый стук часов

В хрустальной тишине.

Как хочется сказать,

Что наболело

И в памяти осталось у меня.

Что спрятано в душе,

Что сердце не допело,

Что высказать

Совсем не вправе я.

Но не спит моя душа

И враги не каются!

Пусть горит

Моя звезда!

Людям свет,

Свет останется!

Пожалей меня, судьба,

Жизнь мою любимую

Мне б её испить до дна!

И дай Бог, счастливую!

А время моросит,

Секунды не жалея.

Мой сказочный герой

Устал, нет сил.

Пока мой пульс стучит

Я отступить не смею!

У ночи безысходность дня

И ночь.

Но не спит моя душа

И враги не каются!

Пусть горит

Моя звезда!

Людям свет,

Свет останется!

Пожалей меня, судьба,

Жизнь мою любимую!

Мне б её испить до дна!

И дай Бог, счастливую!

"Hoe wil je liefhebben?

En wees geliefd!”

- mijn sprookjesheld

Schreeuwt naar mij.

En ik ben weer alleen

In de bedwelmende woestijn...

En het stomme tikken van de klok

In kristal stilte.

Hoe zou je willen zeggen?

wat deed pijn?

En het blijft in mijn herinnering.

Wat is er verborgen in de ziel?

Dat het hart niet zong

Wat te zeggen

Ik heb helemaal geen recht.

Maar mijn ziel slaapt niet

En de vijanden hebben geen berouw!

Laat het branden

Mijn ster!

mensen licht,

Het licht blijft!

Heb medelijden met mij lot

Mijn geliefde leven

Ik zou het tot op de bodem opdrinken!

En God verhoede, gelukkig!

En de tijd miezert

Seconden zonder spijt.

Mijn sprookjesheld

Moe, geen kracht.

Terwijl mijn pols klopt

Ik durf niet terug te vallen!

De nacht heeft de hopeloosheid van de dag

En nacht.

Maar mijn ziel slaapt niet

En de vijanden hebben geen berouw!

Laat het branden

Mijn ster!

mensen licht,

Het licht blijft!

Heb medelijden met mij lot

Mijn geliefde leven!

Ik zou het tot op de bodem opdrinken!

En God verhoede, gelukkig!