Pauvre Verlaine - Salvatore Adamo, Stanislas

S’il n’y avait le sourire des fleurs

À quel soleil chaufferais-je mon cœur sans toi?

S’il n’y avait la chanson de la pluie

Qui bercerait mon cœur qui se languit de toi?

De toi, pauvre Verlaine, il lui faudra beaucoup pleurer ce soir

Je me souviens, le ciel était en pleurs

Et ça hurlait, les violons du malheur, sans toi

Mais tu as peint ma vie à ta douceur

Et un grand feu a jailli dans mon cœur, avec toi

Tu as cueilli tous mes rêves d’enfant

Pour les bercer sur les ailes du vent

Mais tu m’as laissé au cœur le goût amer

D’un bonheur perdu à peine découvert, pourquoi?

Tu es venue comme Dame Fortune, tu es partie sur un rayon de lune

Pleure, Verlaine, les amours blessées

Pleure, Verlaine, les cœurs délaissés

Pour moi, pauvre Verlaine, il lui faudra beaucoup pleurer ce soir

Comme le fleuve amoureux de la mer

Je sens couler mes étés, mes hivers vers toi

Mais où es-tu?

Dans le temps, tu t’enlises

Et tu ne vis plus que dans l'écho de la brise, parfois

Parfois, pauvre Verlaine, il lui faudra beaucoup pleurer ce soir.

Als het niet voor de glimlach van de bloemen was

Aan welke zon zou ik mijn hart verwarmen zonder jou?

Als het niet voor het regenlied was

Wie zou mijn hart doen kloppen dat naar jou verlangt?

Van jou, arme Verlaine, zal hij vanavond veel moeten huilen

Ik herinner me dat de lucht in tranen was

En het schreeuwde, de violen van ongeluk, zonder jou

Maar je schilderde mijn leven lief

En een groot vuur ontstond in mijn hart, met jou

Je hebt al mijn kinderdromen geplukt

Om ze te wiegen op de vleugels van de wind

Maar je liet een bittere smaak achter in mijn hart

Van een verloren geluk dat nauwelijks is ontdekt, waarom?

Je kwam als Lady Fortune, je vertrok op een maanstraal

Huil, Verlaine, gewonde liefdes

Huil, Verlaine, harten verlaten

Voor mij, arme Verlaine, zal hij vanavond veel moeten huilen

Zoals de rivier verliefd op de zee

Ik voel mijn zomers, mijn winters naar je toe stromen

Maar waar ben je?

Na verloop van tijd loop je vast

En je leeft soms alleen in de echo van de bries

Soms, arme Verlaine, zal hij vanavond veel moeten huilen.