Le Féminin Sacré - Salvatore Adamo

Encore un cas désespéré

Où le féminin sacré

Est mis à mal et confronté

Au masculin inadapté

Elle rêvait d’infini

D’immensité pour deux

Regardait les étoiles

Et soupirait des vœux

Elle voulait avant tout

Vieillir auprès de lui

Gagner le pari fou

De l’aimer toute une vie

Il voulait lui offrir

Tout l’or de l’univers

Il parlait de trésors

Enfouis au fond des mers

Ce rêve inassouvi

De puissance et de gloire

Dressé entre elle et lui

A gâché leur histoire

Lui pauvre Béotien

N’avait rien compris

Mais toujours sûr de lui

Imposait son avis

Arrachait sans regret

Les ailes des papillons

Quand l’enfant s’attardait

Au fond de sa raison

Elle a fait le vide

Dans son cœur, dans sa tête

Elle a repris ses fêtes

Ses voyages, ses comètes

Le laissant dans son néant

Sans faire d'éclat tout doucement

Elle est partie au petit jour

Son baluchon trop plein d’amour

Il est seul aujourd’hui

Assis sur son tas d’or

Il est triste et s’ennuie

De celle qu’il aime encore

Elle a toujours pour elle

L’infini, les étoiles

Et des vœux à la pelle

Qui parfois lui font mal

Nog een hopeloos geval

waar het heilige vrouwelijke

Wordt uitgedaagd en geconfronteerd

Aan de onaangepaste mannelijke

Ze droomde van oneindigheid

Enorm voor twee

keek naar de sterren

En zuchtte wensen

Bovenal wilde ze

oud worden met hem

Win de gekke weddenschap

Een leven lang van haar houden

Hij wilde haar geven

Al het goud in het universum

Hij had het over schatten

Begraven op de bodem van de zeeën

Deze onvervulde droom

Van macht en glorie

Tussen haar en hem staan

hun verhaal verpest

Hij arme Boeotian

Begreep er niets van

Maar toch zeker van zichzelf

zijn mening opgelegd

Zonder spijt gegrepen

vlindervleugels

Toen het kind bleef hangen

Diep in zijn gezond verstand

Ze maakte de leegte

In zijn hart, in zijn hoofd

Ze hervatte haar feestjes

Zijn reizen, zijn kometen

Hem in zijn niets achterlatend

Zonder een plons te maken, langzaam

Ze vertrok bij het ochtendgloren

Haar bundel te vol liefde

Hij is alleen vandaag

Zittend op zijn stapel goud

Hij is verdrietig en verveeld

Van degene van wie hij nog steeds houdt

Ze gaat altijd voor haar

oneindig, sterren

En wensen in schoppen

Wat hem soms pijn deed