Les excuses - Safia Nolin

J’ai appris à tort que les gens se déguisent

Ils attendent la mort sous le toit des églises

Que sur les montagnes se couchent le matin

Les années sauvages qui nous rendent humains

J’ai appris à tort que tu te déguises

Que tu jures fort sous le toit des églises

Que sur les montagnes tu couches les femmes

Que dans ta bouche les chansons rendent l'âme

Quand l’envie brûlera nos dieux

Quand la mort brisera ses vœux

Quand la raison fendra en deux

Ravale tes os

Excuse-toi au feu

Ravale tes eaux

Excuse-toi au feu

Ik heb ten onrechte geleerd dat mensen zich verkleden

Ze wachten op de dood onder het dak van de kerken

Dat op de bergen de ochtend ligt

De wilde jaren die ons mens maken

Ik heb ten onrechte geleerd dat je jezelf vermomt

Dat je luid vloekt onder het dak van de kerken

Dat je op de bergen de vrouwen legt

Dat in je mond de liedjes de geest geven

Wanneer afgunst onze goden zal verbranden

Wanneer de dood zijn geloften verbreekt

Wanneer de rede zich in tweeën splitst

Slik je botten door

Excuses aan het vuur

Slik je water door

Excuses aan het vuur