Жёлтые районы - Рем Дигга

По периметру ползет тоска,

Тетя хмурая пасет с окна, такой же хмурый район.

Он говорит мало и грубо

Курит пока в подсобке пули мы льем.

Пока в подсобке корень всего действа сидит.

Поменяло уже местность свою, веет, где я детство убил.

Выставит счет мне на днях,

Я видел птиц, они поклялись, что еще прилетят.

Срок полуголых тополей отдали салют,

Кент вчера мне говорил: «скоро тоже брат валю».

Кроны на земле, настье на погода, молодость в вине.

Дождь кап-кап-кап.

Кто подскажет, сколько чемоданов в даль нам взять?

Я не спорил с ней, согласен, что мир стал, как ад.

Я молчал, но хотел ли уезжать?

Нет.

Пойми, прости, уйди, сотри,

Сомни и брось ты по пути.

Желтые районы украли меня,

Желтые районы не знают любви.

Пойми, прости, уйди, сотри,

Сомни и брось ты по пути.

Желтые районы украли меня,

Желтые районы не знают любви.

Моя провинция дремлет в ворохе листвы

В самом невидимом, одиноком городе страны

Летят в небо кольца смока, дым из окон

Базары все о том, кому подарят сколько срока.

Кто разрешил так баловаться нам?

Сталью поцарапать, чтоб не стало пацана.

Сошла с рельсов шпана, я слышу шум вечерний,

Эти черти ищут тело его, чтоб вместе вшатать.

Кто-то вынул батарейки, и встали часы.

Мозги зжали тески, где дали муки, там пропали носы

И в старой ряби баня звенит, будешь удин.

Надо ли жить так, братик, скажи?

Ради души.

Небо плачет по факту, верь мне сын.

Не грузись на пороге, открой дверь, не ссы.

Там увидишь ты меня, помятого в напрягах,

На вокзал спешащего чела в пол пятого утра.

Улица встретит холодом и не довольным такси.

Платформы на вокзале все в листве и грязи.

Суждено опоздать, но так-то не жаль,

Моя прокуренная сущность и Полинина печаль, дядя.

Я потеряла тебя где-то тут,

Я устала искать, я уже не найду.

Длинной в дорогу снега выезженный путь,

Вчера в последний раз ты целовал мою грудь.

Я уеду в никуда и пустота,

И пусто там, пустота.

Я уеду в никуда и пустота,

И пусто там, пустота.

Verlangen kruipt langs de omtrek,

Een sombere tante graast uit het raam, hetzelfde sombere gebied.

Hij spreekt weinig en grof

Hij rookt terwijl we kogels in de achterkamer gieten.

Terwijl de wortel van de hele actie in de achterkamer zit.

De plaats is al veranderd, het waait waar ik mijn jeugd heb vermoord.

Zal me een dezer dagen factureren,

Ik zag vogels, ze zwoeren dat ze weer zouden komen.

De term van halfnaakte populieren bracht een groet,

Kent vertelde me gisteren: "Ik ga binnenkort ook stoppen."

Kronen op de grond, guur weer, jeugd in wijn.

Regen druppel-druppel-druppel.

Wie vertelt je hoeveel koffers we moeten meenemen voor een lange afstand?

Ik heb geen ruzie met haar, ik ben het ermee eens dat de wereld als een hel is geworden.

Ik was stil, maar wilde je weggaan?

Nee.

Begrijpen, vergeven, verlaten, wissen,

Twijfel en gooi je langs de weg.

De gele districten hebben me gestolen

Gele gebieden kennen geen liefde.

Begrijpen, vergeven, verlaten, wissen,

Twijfel en gooi je langs de weg.

De gele districten hebben me gestolen

Gele gebieden kennen geen liefde.

Mijn provincie sluimert in een stapel bladeren

In de meest onzichtbare, eenzame stad van het land

Rookringen vliegen de lucht in, rook uit ramen

Bij bazaars draait alles om wie hoeveel tijd krijgt.

Wie heeft ons toestemming gegeven om zo te rotzooien?

Kras staal zodat de jongen niet wordt.

Ging uit de rails van de punks, ik hoor het lawaai van de avond,

Deze duivels zijn op zoek naar zijn lichaam om samen te hangen.

Iemand haalde de batterijen eruit en de klok stopte.

Hersenen persten tesks, waar ze meel gaven, neuzen verdwenen daar

En in de oude rimpelingen van de badringen, zul je alleen zijn.

Is het nodig om zo te leven, broeder, vertel me eens?

Voor de ziel.

De lucht huilt in feite, geloof me zoon.

Laat je niet op de drempel beladen, open de deur, pis niet.

Daar zie je mij, verfomfaaid van spanning,

Om half vijf 's ochtends naar het station van een haastige chela.

De straat zal je ontmoeten met koude en niet blije taxi's.

De perrons van het station zijn bedekt met bladeren en vuil.

Voorbestemd om te laat te zijn, maar het is niet jammer

Mijn rokerige essentie en Polina's verdriet, oom.

Ik ben je hier ergens kwijtgeraakt

Ik ben het zoeken moe, ik zal het niet meer vinden.

Een lange weg van sneeuw, een platgetreden pad,

Gisteren was de laatste keer dat je mijn borst kuste.

Ik ga naar nergens en leegte,

En het is daar leeg, leegte.

Ik ga naar nergens en leegte,

En het is daar leeg, leegte.