К Тебе - Рем Дигга

Я вижу птицы полетят скоро на юг, от холода и вьюг,

Голода и бурь, а я же буду тут опять один.

Тебе слово даю.

Уже обляпала деревья красками осень, на лугах проседь.

И тучи пока не бегут, и грома не было тут, но числа подвинуться ласково просят.

Этот грёбанный день сурка, мне на постой закатит лень-рукав.

Или просто судьба жить так, жизнь чтобы топала до потерь меня.

И вроде бы я в делах, вроде бы до потов работаю, как пчела.

Но налезает пелена снова, мозги на вертелах.

Я ненавижу ночь, в которой я один.

В темноте моей вчера снова мигает фотокартами,

Но мне уже хватит как-бы повторов до седин.

Я не могу не думать об этом.

Голову забиваю, переживаю конкретно.

Перед глазами опять ты после душа, вкусная живая конфета.

Ты если тут, то подойди сюда,

И зажги огонь ведь уже в груди руда.

Голова не моя, голова — край как больна,

Говорить, знай, так нельзя, забирать в рай пацана.

Припев:

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(Темнота меня обнимет и молчит).

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(И мои все дни отныне палачи).

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(Темнота меня обнимет и молчит).

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(И мои все дни отныне палачи).

Пацан грустит в душе, грустит в чужой стране.

И не находит себе места среди ветров душой на корабле.

Пока пацан в армейском сапоге, пока пацан в тюрьме —

Мысли в табаке, птицы в далеке.

Пока пацан там пашет вахтами, где-то, дождь капает с неба.

Слякоть и сера или вьюга больно его цапает снегом гадко и мерзко.

в моменты забвений думы не до лета, о любимой мысли — без тени сомнений.

Истерзанный изменой мозг, но готовый ловить опять без меры те жмени.

Хотя этой и той сыт по горло, где-то там город мой спит спокойно.

В который я вернусь однажды, чтобы замолевать все, что мучило и быть с тобою.

Сочиняю каждый день этот миг: когда смогу снова к тебе подойти.

Я с поезда слезу, сойду с корабля.

Оковы сниму и мои сапоги.

Скажу я: Смотри!

Все, что спасало меня — это ты лишь в груди.

И ты вскрикнешь, увидев меня у двери… И заплачешь, и примешь цветы.

Да, я улыбаюсь, думая об этом.

Упиваюсь этим выдуманным моментом.

Зарываюсь носом в подушку и снова заснуть пытаюсь зачем-то.

А время бежит, время торопится по-любому и в этой глуши.

И скоро машины будут съедать дорогу до того дома, где живешь ты.

Ты — голова от которой край как больна.

Баллада Синдбада плывет…

Плывет по волнам…

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

Ik zie dat de vogels spoedig naar het zuiden zullen vliegen, van de kou en de sneeuwstormen,

Honger en storm, maar ik zal hier weer alleen zijn.

Ik geef je mijn woord.

De herfst heeft de bomen al met kleuren bedekt, grijzend in de weilanden.

En de wolken lopen nog niet, en er was geen donder hier, maar de nummers vragen vriendelijk om te verhuizen.

Deze verdomde groundhog-dag, rol ik mijn luiheidsmouw op om te wachten.

Of gewoon het lot om zo te leven, het leven om mij te verliezen.

En het lijkt erop dat ik zaken doe, het lijkt erop dat ik me in het zweet werk, als een bij.

Maar de sluier valt weer, de hersenen staan ​​aan spiesjes.

Ik haat de nacht waarin ik alleen ben.

In mijn duisternis flitst gisteren weer met fotokaarten,

Maar ik heb als het ware al genoeg herhalingen tot grijze haren.

Ik kan niet stoppen met eraan te denken.

Ik hamer op een kop, ervaar ik specifiek.

Voor mijn ogen weer jou na een douche, heerlijk levend snoepje.

Als je hier bent, kom dan hier,

En steek een vuurtje aan, want er zit al erts in je borst.

Het hoofd is niet van mij, het hoofd is zo ziek,

Weet je, je kunt zo niet praten, neem het kind mee naar de hemel.

Refrein:

Wat jammer dat je nu niet bij me bent.

(Duisternis omhelst me en zwijgt).

Wat jammer dat je nu niet bij me bent.

(En vanaf nu zijn al mijn dagen beulen).

Wat jammer dat je nu niet bij me bent.

(Duisternis omhelst me en zwijgt).

Wat jammer dat je nu niet bij me bent.

(En vanaf nu zijn al mijn dagen beulen).

De jongen is verdrietig in zijn ziel, verdrietig in een vreemd land.

En hij vindt geen plaats voor zichzelf tussen de winden met zijn ziel op het schip.

Terwijl de jongen in een legerlaars zit, terwijl de jongen in de gevangenis zit...

Gedachten in tabak, vogels in de verte.

Terwijl het joch daar ploegen ploegt, druppelt ergens de regen uit de lucht.

Slush en zwavel of een sneeuwstorm krabt hem pijnlijk met sneeuw, walgelijk en gemeen.

op momenten van vergetelheid gaan gedachten pas in de zomer over een favoriete gedachte - zonder enige twijfel.

Hersenen gekweld door verraad, maar klaar om opnieuw te vangen zonder dezelfde druk te meten.

Hoewel deze en die het beu zijn, slaapt mijn stad ergens daar vredig.

Waar ik op een dag naar terug zal keren om te bidden voor alles wat me gekweld heeft en om bij jou te zijn.

Elke dag stel ik dit moment samen: wanneer ik weer naar je toe kan komen.

Ik stap uit de trein, stap van het schip.

Ik zal mijn kettingen en mijn laarzen uitdoen.

Ik zal zeggen: kijk!

Het enige dat me redde was jij alleen in mijn borst.

En je zult schreeuwen als je me aan de deur ziet... En je zult huilen en de bloemen accepteren.

Ja, ik glimlach als ik eraan denk.

Ik geniet van dit denkbeeldige moment.

Ik begraaf mijn neus in het kussen en probeer om de een of andere reden weer in slaap te vallen.

En de tijd dringt, de tijd heeft haast op wat voor manier dan ook en in deze wildernis.

En binnenkort zullen auto's de weg opvreten naar het huis waar je woont.

Jij bent het hoofd waarvan de rand ziek is.

De ballad van Sinbad zweeft...

Drijvend op de golven...

Ik zal naar je toe zwemmen, ik zal naar je vliegen.

Ik zal je omhelzen, ik wil geen andere.

Ik zal naar je toe zwemmen, ik zal naar je vliegen.

Ik zal je omhelzen, ik wil geen andere.

Ik zal naar je toe zwemmen, ik zal naar je vliegen.

Ik zal je omhelzen, ik wil geen andere.

Ik zal naar je toe zwemmen, ik zal naar je vliegen.

Ik zal je omhelzen, ik wil geen andere.