На юг - Рем Дигга

Мой огонь не потух, он внутри.

С ним во тьму иду, полный им.

Туда вперёд стоит, где грозный вид.

В небо тянутся худые, больные кроны ив.

Мой путь далёк, в ту степь зла, я угрюмый путник.

Мой рэп - дар, её укутал лучше, в мрак.

Сел, сам жду кулака над головой.

Нам все знак.

Я поневоле недовольный сукин сын.

На поле боя пропускаю хуки в щи.

Довольно больно, кто-то бы напуган был.

Но я пру, как бык, а они бьют, как ты.

По полям в сапогах, мимо нив и мин.

Мы - они, тир един.

Сошел с оси в дыру, мир летит..

Беру щит и меч, хочу жить и быть.

Уходит караван во тьму вдаль,

Там ивы чёрные-чёрные, жуть, мрак.

Там реки мёртвых рыб, павших птиц, павших нас,

Но я вернусь, знай.

Лапа раздора как плющ, как спрут

Если поверну, меня не поймут.

Родная, не горюй, не зови, не забудь.

Когда там, вдали, растворюсь в дыму.

Выходит караван на юг, уходит в темноту.

Каждый взял свою мечту, чтобы она грела там в аду.

Новая боль - забытый сон.

Дослан в патронник патрон.

Кто покусился на мой дом, будет похоронен в нём.

Уходит караван на юг, там, где с дерева чехлы дают в дар.

Где демоны войны поют нам всем.

Раскаленными дулами в такт, е.

Бить и бить - это мой инстинкт,

Если мир как ринг, если он в крови.

За спиной мой дом, там мой ангел спит,

Открыл рот на них, сука?

Не вопрос, лови!

Уходит караван на юг рано поутру.

В руках держу любовь, молчу.

Я просто не дышу.

Трогаю пряди жгучи рукой.

Просто их гладить лучше всего.

Но демонов видели здесь за рекой,

И снова собирают мужиков.

Уходит караван на юг, набитый донельзя разгруз.

Свинцовые слезы травят на пульс.

Слезы совсем другие на вкус.

Собираюсь в путь, как все.

С нею я пять минут тут, как сел.

Грею в руках, держу, жду рассвет.

Осколки былого приходят ко мне

На лугах зелёных в траве.

Я целовал колени, горел,

Вольный, как ветер с этих степей.

Ох, если б я знал о с*ке войне,

Что задымят родные поля,

Ты закричишь: "Смотри, нивы горят!"

Но я тебе клянусь: кто ступил с мечом,

Родная, сюда - он это сделал зря.

Уходит караван на юг, горизонт вдали кровью залит.

Запах пота там, пороха, пойла, запах жженой конопли.

Грязная лапа лезет в мой дом.

Бесцеремонный мерзкий г*ндон.

Время показать клыки.

Кто здесь папа, ферзь кто и дон.

Накрытый бруствер сдул всех.

Малый успех.

Но мы - ненужный груз двести.

Далее путь в лес.

Демоны где там, за рекою.

Взгляд тени ловит под козырьком.

Караван ожил?

Родной земле поклон.

Кто я без этих полей?

Ну кто я без этих полей, скажи мне.

Стонут те, что в огне, и мне с ними только гореть.

Кто без этих волос?

Кто без этих я рук, родных мне?

За их жизнь готов умереть.

Моя Родина, родная, добрая земля.

Моя Родина, одна ты у меня.

Родина, терпи!

Родная земля.

Моя Родина, одна ты у меня...

Mijn vuur is niet gedoofd, het is binnen.

Ik ga met hem de duisternis in, vol van hen.

Daar naar voren staat, waar een dreigend uitzicht.

De dunne, zieke kronen van wilgen strekken zich uit in de lucht.

Mijn pad is lang, naar die steppe van het kwaad, ik ben een sombere reiziger.

Mijn rap is een geschenk, wikkelde haar beter in duisternis.

Ik ging zitten, wachtend op een vuist boven mijn hoofd.

We zijn allemaal een teken.

Ik ben een onwillige klootzak.

Op het slagveld mis ik haken in koolsoep.

Best pijnlijk, iemand zou bang zijn.

Maar ik schop als een stier, en zij slaan zoals jij.

Door de velden in laarzen, langs velden en mijnen.

Wij zijn zij, de schietbaan is er één.

Afgedaald van de as in het gat, vliegt de wereld ..

Ik neem een ​​schild en een zwaard, ik wil leven en zijn.

De karavaan vertrekt in de duisternis,

Er zijn wilgen zwart-zwart, horror, duisternis.

Er zijn rivieren van dode vissen, gevallen vogels, gevallen ons,

Maar ik kom terug, weet je.

De poot van onenigheid is als klimop, als een octopus

Als ik me omdraai, begrijpen ze me niet.

Beste, treur niet, bel niet, vergeet niet.

Wanneer daar, ver weg, zal ik oplossen in rook.

De karavaan vertrekt naar het zuiden, gaat de duisternis in.

Iedereen nam zijn droom zodat het daar in de hel opwarmde.

Een nieuwe pijn - een vergeten droom.

Verzonden naar de kamerpatroon.

Wie mijn huis heeft binnengedrongen, zal erin worden begraven.

De karavaan vertrekt naar het zuiden, waar de dekens van de boom als cadeau worden gegeven.

Waar de demonen van de oorlog voor ons allemaal zingen.

Met gloeiend hete muilkorven op de maat, bijv.

Hit en hit is mijn instinct

Als de wereld als een ring is, als het in het bloed zit.

Achter mijn rug is mijn huis, daar slaapt mijn engel,

Heb ik mijn mond erover geopend, teef?

Geen probleem, snap het!

Vroeg in de ochtend vertrekt de karavaan naar het zuiden.

Ik houd de liefde in mijn handen, ik zwijg.

Ik adem gewoon niet.

Ik raak de strengen aan met mijn hand.

Gewoon strijken is het beste.

Maar de demonen werden hier aan de overkant van de rivier gezien,

En weer halen ze de mannen op.

De karavaan vertrekt naar het zuiden, vol lossen.

Loodtranen vergiftigen de pols.

Tranen smaken heel anders.

Ik ben onderweg, net als iedereen.

Ik heb vijf minuten bij haar gezeten.

Ik warm in mijn handen, ik houd, ik wacht op de dageraad.

Stukken van het verleden komen naar me toe

In groene weiden in het gras.

Ik kuste mijn knieën, verbrand,

Vrij als de wind van deze steppen.

Oh, als ik wist van de teefoorlog

Dat de inheemse velden zullen roken,

Je zult roepen: "Kijk, de velden branden!"

Maar ik zweer het je: wie stapte met een zwaard,

Beste, hier - hij deed het tevergeefs.

De karavaan vertrekt naar het zuiden, de horizon in de verte wordt overspoeld met bloed.

De geur van zweet daar, buskruit, spoeling, de geur van verbrande hennep.

Een vuile poot kruipt mijn huis binnen.

Ongehoorzame smerige klootzak.

Tijd om hoektanden te laten zien.

Wie is hier de vader, wie is de koningin en de don.

De overdekte borstwering blies iedereen weg.

Klein succes.

Maar we zijn een onnodige lading van tweehonderd.

Verder pad het bos in.

Demonen waren daar, aan de overkant van de rivier.

De blik van de schaduw valt onder het vizier.

Leeft de karavaan?

Buig voor het geboorteland.

Wie ben ik zonder deze velden?

Nou, wie ben ik zonder deze velden, vertel het me.

Degenen die in brand staan, kreunen, en ik kan alleen maar met hen branden.

Wie is er zonder dit haar?

Wie zonder deze ik handen, dierbaar voor mij?

Klaar om te sterven voor hun leven.

Mijn vaderland, lief, vriendelijk land.

Mijn moederland, jij bent mijn enige.

Vaderland, wees geduldig!

Moederland.

Mijn moederland, jij bent de enige voor mij...