Кто Как - Рем Дигга

Я разбил голову себе давно об угол твердый ковчегов новых, рассыпался духом от

пугал мертвых,

Вбили таран мне в клетку и просквозило душу, увядший в пыли я, в ранах,

в плевках.

Тут на мосту у края бездны, латаю чресла, развинченный воздух глотаю с бензом,

Палю по сторонам в строю немой дружины, чахнувшей в жижи отходов,

солнце молю я оставить нам.

А мир бьет в барабан и сыплет искры в кружки, устало валю, таковой сюжет

прочуханный давно.

В прокуренном пальто, в руинах тлелых обещаний, влекомый вомпоминаниями,

ищу профуканный патрон.

Мне осень дышит в лицо, уши да глаза закрыты, и не нищий — простой,

Я глотаю желтые слюни, жженные будни, но кругом кипит все вижу я и слышу,

постой напарник.

Нам поведай, в чем тут суть, коли есть деньги на патроны, на еду тоже есть

чуть-чуть,

Где-то может быть, а мы не видим или забыл нас люд, как бы так нам замутиться,

пообедать и уснуть.

Дрема ветхих глазниц, где дрема, мервый нервный процесс как кома.

Монотонно отцветают розы, оседает крона.

Еще не ноют кости в руках, ногти молоды, только многих уж не носит земля

Их следы заметет, затусует песком, цветы для имен, здесь ком.

И мне тут оставаться, я один из миллионов, кто запретов не стремался

Запутанный в стрелках среди запуганных ц*лок, покоцанный белкой давно уж

прозрел я.

Вкусил по-взрослому бублика, увидел, слезы вытирают мамуле как

Залы суда, нал и еда, кто, бл*дь, в ответе за пацанов, что там умирает от

тубика, а?

Я всех преконов не пойму, можно ли также верить чисто как иконам мне попу?

Правда ли грешен я, что таким не падал в ноги, лба не бил?

Что я верил в храм, не в них?

Убогий рваный мир.

Я не шарю, браток, или может ты умнее, расскажи как нужно жить мне в мире

взрослых брадобреев?

Просвяти Емелю, что нынче тяжелее: как надо провести в сочельник или же чадо

покрестить без денег?

И суждено молчать, не потревожить дабы, владельцев барского плеча,

белых вельможей знатных

Помимо клятвы Гиппократа, нас попросят сходить на х*й, если не положим чисел в

лапу.

И это глюки или вижу?

Как доят Эскулапы дедов, старушек обездвиженных.

Это не прикол, дорогой мой, это не «Интерны», стыд непомерный!

Ах, с*ка,

ненавижу вас всех…

Ну, что мы деда бравая кокарда, удивлен, что победы нету?

Нынче свастика на

партах

Я сам,

, у нас сегодня не для кителей медали — для ломбардов.

И это краткая затравка, ты в праве брови приподнять, подумать: «Нагавкал,

как собака!»

Наплакал тут с добавкой, сразу и обо всем, да, пусть хоть так!

Главное,

чужда псу двоякая заправка.

Мое время уйдет, если оно есть, вообще, ведь порой не понимаю просто живу здесь

зачем,

Но коли есть любовь и свет, которых мало, то мне во имя такого тянуть по жизни

серый крест за честь.

Ik heb lang geleden mijn hoofd gebroken op de harde hoek van de nieuwe ark, afgebrokkeld in de geest van...

de doden bang maken

Ze dreven een stormram in mijn kooi en doorboorden mijn ziel, ik vervaagde in het stof, in wonden,

aan het spit.

Hier op de brug aan de rand van de afgrond, ik ben mijn lendenen aan het oplappen, ik slik losse lucht in met wasbenzine,

Ik vuur aan de zijkanten in de gelederen van een domme ploeg, wegkwijnend in een brij van afval,

Ik smeek je om de zon voor ons te verlaten.

En de wereld slaat op de trommel en giet vonken in mokken, ik ben vermoeid aan het praten, zo is de plot

lange tijd oud.

In een rokerige jas, in de ruïnes van smeulende beloften, getrokken door herinneringen,

Ik ben op zoek naar een ontheiligde cartridge.

De herfst ademt in mijn gezicht, oren en ogen zijn gesloten, en geen bedelaar is eenvoudig,

Ik slik geel speeksel, verbrand doordeweeks, maar alles kookt rond, ik zie en hoor,

partner blijven.

Vertel ons wat het punt is, als er geld is voor cartridges, is er ook geld voor voedsel

een beetje,

Het kan ergens zijn, maar we zien het niet of mensen zijn ons vergeten, hoe kunnen we zo in de war raken,

lunchen en slapen.

De slaap van vervallen oogkassen, waar de slaap is, het dode zenuwproces is als een coma.

Rozen vervagen eentonig, de kroon nestelt zich.

De botten in de handen doen nog geen pijn, de nagels zijn jong, alleen de aarde draagt ​​er niet meer veel

Hun sporen zullen worden weggevaagd, bedekt met zand, bloemen voor namen, hier com.

En ik moet hier blijven, ik ben een van de miljoenen die geen verboden zochten

Verstrikt in pijlen tussen de angstige menigte, pokotsa eekhoorn voor een lange tijd

Ik ben volwassen geworden.

Ik proefde een bagel als een volwassene, ik zag dat de tranen werden weggeveegd door mama als

Rechtszalen, geld en eten, wie is er verdomme verantwoordelijk voor de jongens die daar sterven?

tuba, toch?

Ik begrijp niet alle precons, is het ook mogelijk om puur als iconen te geloven?

Ben ik echt een zondaar dat ik niet zo aan mijn voeten viel, niet op mijn voorhoofd sloeg?

Wat geloofde ik in de tempel, niet in hen?

Ellendige verscheurde wereld.

Ik rommel niet, broer, of misschien ben je slimmer, vertel me hoe ik in de wereld moet leven

volwassen kappers?

Verlicht Emelya, wat is nu moeilijker: hoe breng je kerstavond of een kind door?

dopen zonder geld?

En bestemd om te zwijgen, niet te storen zodat de eigenaren van de schouder van de meester,

nobele witte edelen

Naast de eed van Hippocrates zullen we gevraagd worden om naar x * d te gaan als we de cijfers niet invullen

poot.

En is dit een storing of zie ik het?

Hoe Aesculapius grootvaders melkt, geïmmobiliseerde oude vrouwen.

Dit is geen grap, mijn liefste, dit is geen "stagiairs", de schande is exorbitant!

Ah, teef

Ik haat jullie allemaal…

Nou, wat zijn wij grootvader dappere kokarde, verrast dat er geen overwinning is?

Vandaag staat de swastika op

schoolbanken

ik mezelf

, vandaag hebben we geen medailles voor tunieken - voor pandjeshuizen.

En dit is een kort zaadje, je hebt het recht om je wenkbrauwen op te trekken, te denken: "Bakken,

zoals een hond!"

Ik huilde hier met een additief, tegelijk en over alles, ja, toch!

Het belangrijkste,

vreemd aan de hond dubbel tanken.

Mijn tijd zal verstrijken, als die er al is, want soms begrijp ik het niet, ik woon hier gewoon

waarom,

Maar als er liefde en licht is, en dat zijn er maar weinig, dan trek ik in naam van dat leven door het leven

grijs kruis voor eer.