Как собака - Рем Дигга

Сбив оскомину, зажав зубами ненависть вскормленную,

Украв глазами преданность вспоратую, сняв с плеч гору ту, словно в порах яд таю.

Спорам рад, палю, реакцию, как собака кость свою злость храню.

Зарикаться на щет уз братских, просто глупостями заниматься, вкус бл*дский.

Как флюс клацает, вот эта привычка, некчемная, чумная, дуться панцырем.

Их туз братцы-строки как они бюст мацают, то ли дело, когда ТАТО блюз бацает.

Ошибка во мне?, Не знаю видишь ли, думаю, лучше уйти от того про что лечишь ты.

А то начинает мутить непонимая, что метишь в шуты.

И сдесь и там, наподобе той мыши же ты, особого повода нет скалится и пялиться

больше мочи нет.

Др*чит контингент.

Что хочет, но не может, ножи точит, но тупит тут же об ножны,

Это понты впрочем, но что-то надо делать срочно, нужен кнут, нужен самасуд,

Видешь они сами сут, были хамы тут, стали дамы, будь в хламе мой балаган с

букетом черепомозговых травм

Повыносили перебили бы тут все к х**м, а кто-то еще держится за этикет,

горе давшему обед.

Неспорить, когда залечивают в цвет мычать, ммм кивать, да запутаться в оборотах,

Слушать кого-то, по ушам ездят когда, по душам терки окончились,

Остались шкорки, осталась сердцевина горькая, чье место на помойке, и только.

Стойкий, ломкий- по природе един, но разный резонанс негативных глубин.

Высот и впадин, первасортных гадин осадим, басотой задень пробьем тучу клеймен

и пятен.

Именно знати чьи блещут как неон наряды, ниже на тон посадим, представим бл*дей

сзади.

Припев:

Как собака кость свою злость храню, как собака кость свою злость храню

Как собака кость свою злость храню, из нор вытравлю, в упор высрамлю.

Как собака кость свою злость храню, как собака кость свою злость храню

Как собака кость свою злость храню, из нор вытравлю, в упор высрамлю.

Однако мало знаков, уликов и поводов, совать куда непопадя бороду,

Незачем, двулики доводы, по типу шаблона ужэ не выедешь уже невыявишь.

С*чьи ноты по лику закрытому и виду лишь нрав кроткий невмоде нынче,

Не дают ход в клинче, откроешь небосвод, сын чем?

Дружить нестоит с этим чертом

в фате.

Шакалы тоже плачут как дети, но прячут концы в воде, по бороде пустить как

внемли друг среде

Побороть тех кто тянет на себя круг в воде, что мне дела до тел хилых?

Смел вилы выставить?

Сумел в иле выстоять?- видимо чел с силой.

Время точит клыки, лечит раны, глубокими будут шрамы.

Смеяться рано, будут плакать, злость храню как собака.

De tanden neerslaan, de gevoede haat vasthoudend,

Ik heb de toewijding met open ogen gestolen, die berg van mijn schouders gehaald, alsof ik vergif in de poriën laat smelten.

Ik ben blij om te argumenteren, ik vuur, ik houd de reactie vast, als een hond houd ik mijn woede tot op het bot.

Schreeuwen tegen de borstel van broederlijke banden, gewoon domme dingen doen, de smaak is verdomd.

Terwijl de stroom klikt, plaagt deze gewoonte, nutteloos, met harnassen.

Hun aasbroers snaren hoe ze matten breken, of het geval wanneer TATO-blues knalt.

Zit er een fout in mij? Ik weet het niet, zie je, ik denk dat het beter is om afstand te nemen van waar je het over hebt.

En dan begint het op te hitsen, niet beseffend dat je op narren mikt.

En hier en daar, zoals die muis die je bent, is er geen speciale reden om te grijnzen en te staren

geen urine meer.

Dr*chet contingent.

Wat hij wil, maar niet kan, slijpt hij messen, maar maakt meteen de schede bot,

Dit zijn echter pronkstukken, maar er moet dringend iets gebeuren, we hebben een zweep nodig, we hebben samosud nodig,

Zie je, ze zijn zelf dagen, er waren boeren hier, er waren dames, wees in de prullenbak mijn farce met

boeket van craniocerebrale verwondingen

Ze zouden het eruit halen, ze zouden alles doden tot x ** m, en iemand anders houdt vast aan de etiquette,

wee degene die het diner gaf.

Maak geen ruzie, als ze genezen in kleur, loe, mmm knik, maar raak om de beurt in de war,

Luister naar iemand, ze gaan over de oren wanneer de raspen over de zielen gaan,

De huiden bleven, de bittere kern bleef, wiens plaats in de vuilnisbak is, en niets meer.

Aanhoudend, broos - van nature een, maar verschillende resonantie van negatieve diepten.

Hoogten en holtes, we zullen eersteklas reptielen belegeren, we zullen door een wolk van merken breken met een bassota erachter

en vlekken.

Het is de adel wiens outfits schitteren als neon, laten we een toon lager zetten, stel je een hoer voor

achter.

Refrein:

Als een hond bewaar ik mijn woedebot, als een hond bewaar ik mijn woedebot

Als een hond houd ik mijn woede tot op het bot, ik zal het uit de gaten etsen, ik zal het schaamteloos beschamen.

Als een hond bewaar ik mijn woedebot, als een hond bewaar ik mijn woedebot

Als een hond houd ik mijn woede tot op het bot, ik zal het uit de gaten etsen, ik zal het schaamteloos beschamen.

Er zijn echter weinig tekenen, bewijzen en redenen om een ​​baard te plakken waar hij niet past,

Het is niet nodig, de argumenten zijn tweezijdig, je kunt niet meer uitgaan door het type sjabloon.

Wiens aantekeningen in hun gesloten gezicht en uiterlijk zijn nu alleen maar zachtmoedig van aard,

Geef geen beweging in de clinch, open de lucht, zoon van wat?

Het is het niet waard om vrienden te zijn met deze duivel

in een sluier.

Jakhalzen huilen ook als kinderen, maar ze verbergen de uiteinden in het water;

luister naar elkaar

Om degenen te overwinnen die een cirkel in het water trekken, wat geef ik om broze lichamen?

Durf je een hooivork op te zetten?

Is het je gelukt om in de modder te overleven? - blijkbaar mensen met kracht.

Tijd scherpt hoektanden, heelt wonden, littekens zullen diep zijn.

Het is te vroeg om te lachen, ze zullen huilen, ik blijf boos als een hond.