Черника и циклоп - Рем Дигга

Что такое мой век, мой день, про кров трек,

Полмиллиона строк — текст.

Вечный сигнал с этих бедных хибар,

Этих клич, окопались судья, кто здесь.

Заборами скалится глушь,

Вдоль труб, смотри, тянется плющ.

Ядовитый сад, ядовитый пар,

Где-то там, вновь куб сварил раненый муж.

Заколдованный бедлам, пропитанный бензом.

Скажи лучше не видеться с кем там?

Я снова прибыл в эти степи опоясанный карабином,

Очарованный миром-легендой.

Тут ветер поет, сидит в углах,

Знакомый ветер поет: «Иди сюда»

Там Филипп схороненный от пажей уже ждет,

И вот все встает на круги своя.

Тут бейсбол — череп весь в сколах и злей

Видимых псов — это смесь смол.

Реп про эру рабов, жесть, дно, смерть, боль —

Я не сказал всех слов еще.

Вроде живые, но будто в PSP,

И новый game over говорит мне: «Парень, ты есть пыль!»

Пока кого-то уводят по темам левыми во тьму,

Других принимает уже B.I.G.

А где-то там, далеко, за рекой,

Далеко, за рекой, где другой городок;

Дорогой мне край.

Я не был уже там сто лет.

Знаю, мой дом давно там сгорел.

Там даже лежит мой угрюмый скелет —

В земле тех полей, но я смерти ему не хотел.

И я болен, ма, походу болен, ма,

По воле гада того, который себе колет мак.

Я сюда прибыл опять, где царит чума,

И дворы молчат, и горят дома.

Сколько не был я тут…

Мне поведай, сколько бегал в бреду?

Уже ветер, сука, весенний подул,

И зима кинула следом фату.

Припев:

Я ступил в этот старый квадрат, опаленный сад, отравленный храм.

И будто бы не уходил я никуда, ведь эти казематы здесь были оставлены так.

Скиталец дна!

Я распадаюсь, как Киборг;

и разлетаюсь на мили —

А её рука мне след сплетает знак:

Гори, гори, гори огнем, та картина, где мы с ней вдвоем.

Та скотина, что не узнает, так пусть заплатит мне теперь за всё!

Мой глаз видит котлован,

Дигером я был, когда-то там копал.

Видимо не забыл я — это дань годам.

В уме перебираю ходы: и так, и так.

Вдоль терриконов мои следы.

Чтобы убраться отсюда, вчера молил Святых.

Но передумал и завис, и забыл, и запил,

И я засопел, мигом схватил *изды.

Бар гудит, мрак внутри, грязь и дым,

Снаружи мой разбитый баргузин.

Я погрузил в пузо его всё, что моё,

Выпил и поел.

Невежда, пропусти.

Я набрался сил или набрался синьки.

Голова забывает все слайды, снимки.

Как листья осени, на пол брошены.

Я все еще помню нас голыми, босыми.

Бусы на груди, губы, глаза, ты.

Больше не буди,

Внутрь не проси, сука, бросай ныть, в прошлое уйди.

Пристанище зла без бремени лимит,

Где был закопан мой скипетр.

Встречай и вперед.

Припев:

Я ступил в этот старый квадрат,

Опаленный сад, отравленный храм,

Окраинный брак, неправильный шаг.

Скиталец сна!

Я распадаюсь, как киборг!

И разлетаюсь на мили;

а ее рука мне в след сплетает знак:

Гори, гори, гори огнём, та скотина, что не узнаёт,

Так пусть заплатит мне теперь за всё.

Гори, гори, гори огнём.

Wat is mijn leeftijd, mijn dag, over het bloedspoor,

Een half miljoen regels is tekst.

Eeuwig signaal van deze arme hutten,

Deze huilen, verschanste rechter wie hier is.

De wildernis schommelt met hekken,

Langs de pijpen, kijk, klimop strekt zich uit.

Giftuin, giftige stoom

Ergens daar heeft de gewonde echtgenoot de kubus weer gelast.

Betoverd bedlam gedrenkt in benzo

Zeg me dat het beter is om daar niemand te zien?

Ik kwam weer aan in deze steppen omgord met een karabijn,

Gefascineerd door de wereldlegende.

Hier zingt de wind, zit in de hoeken,

Een bekende wind zingt: "Kom hier"

Daar staat Philip, begraven vanaf de pagina's, al te wachten,

En hier valt alles op zijn plek.

Er is honkbal - een schedel helemaal in chips en bozer

Zichtbare honden zijn een mengsel van harsen.

Rap over het tijdperk van slaven, blik, billen, dood, pijn -

Ik heb nog niet alle woorden gezegd.

Schijnbaar levend, maar als in een PSP,

En de nieuwe game over vertelt me: "Jongen, je bent stof!"

Terwijl iemand links de duisternis in wordt geleid,

Anderen worden geaccepteerd door B.I.G.

En ergens daar, ver weg, aan de overkant van de rivier,

Ver weg, aan de overkant van de rivier, waar is een andere stad;

Mijn dierbaar einde.

Ik ben er al honderd jaar niet meer geweest.

Ik weet dat mijn huis daar lang geleden is afgebrand.

Daar ligt zelfs mijn sombere skelet -

In het land van die velden, maar ik wilde niet dat hij stierf.

En ik ben ziek, ma, ik ben ziek, ma,

Door de wil van het reptiel dat voor zichzelf een klaproos prikt.

Ik kwam hier weer aan, waar de pest heerst,

En de werven zijn stil, en de huizen branden.

Hoe lang ben ik hier al...

Vertel me, hoe lang heb je in delirium gelopen?

Reeds de wind, teef, de lente blies,

En de winter wierp er een sluier achter.

Refrein:

Ik stapte dit oude plein binnen, de verschroeide tuin, de vergiftigde tempel.

En alsof ik nergens heen ging, want die kazematten zijn hier zo achtergelaten.

Bodem Drifter!

Ik desintegreer als een Cyborg;

en wegvliegen voor mijlen -

En haar hand weeft een teken voor mij:

Branden, branden, branden met vuur, dat plaatje waar we samen zijn.

Dat beest dat niet herkent, dus laat hem me nu voor alles betalen!

Mijn oog ziet de put

Ik was een graver, ik heb daar gegraven.

Blijkbaar ben ik het niet vergeten - dit is een eerbetoon aan de jaren.

Ik overloop de bewegingen in mijn gedachten: dit en dat.

Langs de afvalbergen zijn mijn sporen.

Om hier weg te komen, heb ik gisteren tot de heiligen gebeden.

Maar hij veranderde van gedachten en hing op, en vergat, en nam te drinken,

En ik begon te snuffelen, pakte meteen de * izd.

De bar bruist, duisternis binnen, vuil en rook,

Buiten is mijn gebroken barguzin.

Ik stopte alles wat van mij is in zijn buik,

Dronken en gegeten.

Onwetend, sla het over.

Ik werd sterker of werd blauw.

Het hoofd vergeet alle dia's, foto's.

Als herfstbladeren worden ze op de grond gegooid.

Ik herinner me ons nog naakt, blootsvoets.

Kralen op de borst, lippen, ogen, jij.

Niet meer wakker worden

Vraag niet naar binnen, trut, stop met zeuren, ga naar het verleden.

Haven van het kwaad zonder lastlimiet,

Waar mijn scepter werd begraven.

Ontmoet en ga.

Refrein:

Ik stapte dit oude plein binnen

Een verschroeide tuin, een vergiftigde tempel,

Randhuwelijk, verkeerde stap.

Slaap zwerver!

Ik desintegreer als een cyborg!

En mijlenver weg vliegen;

en haar hand die mij volgt weeft een teken:

Branden, branden, branden met vuur, dat beest dat niet herkent

Dus laat hem me nu voor alles betalen.

Branden, branden, branden met vuur.