Zeugnistag - Reinhard Mey

2. So, jetzt ist es passiert, dacht’ich mir, jetzt ist alles aus,

nicht einmal eine Vier in Religion.

Oh Mann, mit diesem Zeugnis kommst du besser nicht nach Haus, sondern

allenfalls zur Fremdenlegion.

Ich zeigt’es meinen Eltern nicht und unterschrieb für sie, schön bunt,

sah nicht schlecht aus, ohne zu prahl’n.

Ich war vielleicht 'ne Niete in Deutsch und Biologie, dafür konnt’ich schon

immer ganz gut mal’n!

3. Der Zauber kam natürlich schon am nächsten Morgen raus, die Fälschung war

wohl doch nicht so geschickt.

Der Rektor kam, holte mich schnaubend aus der Klasse raus, so stand ich da,

allein, stumm und geknickt.

Dann ließ er meine Eltern kommen, lehnte sich zurück, voll Selbstgerechtigkeit

genoß er schon

die Maulschellen für den Betrüger, das mißrat'ne Stück, diesen Urkundenfälscher,

ihren Sohn.

4. Mein Vater nahm das Zeugnis in die Hand und sah mich anund sagte ruhig:

Was mich anbetrifft,

so gibt es nicht die kleinste Spur eines Zweifels daran, das ist tatsächlich

meine Unterschrift.

Auch meine Mutter sagte, ja, das sei ihr Namenszug.

Gekritzelt zwar,

doch müsse man verstehn,

daß sie vorher zwei große, schwere Einkaufstaschen trug.

Dann sagte sie: Komm,

Junge, laß uns gehn.

5. Ich hab noch manches lange Jahr auf Schulbänken verlor’nund lernte

widerspruchslos vor mich hin,

Namen, Tabellen, Theorien von hinten und von vorn, daß ich dabei nicht ganz

verblödet bin!

Nur eine Lektion hat sich in den Jahr’n herausgesiebt, die eine nur aus dem

Haufen Ballast:

Wie gut es tut zu wissen, daß dir jemand Zuflucht gibt, ganz gleich,

was du auch ausgefressen hast!

6. Ich weiß nicht, ob es rechtens war, daß meine Eltern michda rausholten und —

wo bleibt die Moral?

Die Schlauen diskutier’n, die Besserwisser streiten sich, ich weiß es nicht,

es ist mir auch egal.

Ich weiß nur eins, ich wünsche allen Kindern auf der Welt, und nicht zuletzt

natürlich dir, mein Kind,

wenn’s brenzlig wird, wenn’s schiefgeht, wenn die Welt zusammenfällt, Eltern,

die aus diesem Holze sind,

Eltern, die aus diesem Holz geschnitten sind.

2. Dus nu is het gebeurd, dacht ik bij mezelf, nu is alles voorbij,

niet eens een D in religie.

Oh man, je kunt beter niet naar huis komen met die getuigenis, je kunt beter

eventueel naar het Vreemdelingenlegioen.

Ik liet het niet aan mijn ouders zien en tekende voor hen, best kleurrijk,

zag er niet slecht uit zonder op te scheppen.

Ik was misschien een sukkel in Duits en biologie, dat zou ik kunnen

altijd een goede tijd!

3. De spreuk kwam natuurlijk de volgende ochtend uit, wat nep was

waarschijnlijk toch niet zo slim.

De rector kwam, nam me snikkend de klas uit, dus ik stond daar,

alleen, stom en gebroken.

Toen riep hij mijn ouders, leunde achterover, vol zelfingenomenheid

hij heeft al genoten

de boeien voor de fraudeur, het mislukte stuk, deze vervalser van documenten,

haar zoon.

4. Mijn vader nam de getuigenis aan, keek me aan en zei kalm:

voor mij

dus er is niet de minste twijfel, dat is het eigenlijk wel

mijn handtekening.

Mijn moeder zei ook ja, dat was haar naam.

wel gekrabbeld,

maar men moet begrijpen

dat voordat ze twee grote, zware boodschappentassen droeg.

Toen zei ze: kom,

jongen laten we gaan

5. Ik heb nog vele jaren op schoolbanken verloren en geleerd

zonder bezwaar voor me,

Namen, tabellen, theorieën van de achterkant en van de voorkant die ik niet helemaal kan

ben dom!

Er is in de loop der jaren maar één les uitgekomen, slechts één daarvan

hoop ballast:

Hoe goed is het om te weten dat iemand je hoe dan ook toevlucht zal geven

wat heb je ook gegeten!

6. Ik weet niet of het legaal was voor mijn ouders om me daar weg te halen en...

waar is het moreel?

De slimmeriken discussiëren, de betweters beweren, ik weet het niet

Het maakt mij ook niet uit.

Ik weet maar één ding, ik wens alle kinderen in de wereld, en niet in de laatste plaats

natuurlijk jij, mijn kind,

als het lastig wordt, als het mis gaat, als de wereld instort, ouders,

die van dit hout zijn

Ouders knippen uit dit hout.