Der Bär, Der Ein Bär Bleiben Wollte - Reinhard Mey

Er lebte in den Wäldern und lebte frei und allein

Sein Reich ging von den Hügeln bis tief ins Land hinein

Vom Bach bis an die Ufer seines Flusses und von da

Hinab bis in die Täler, soweit sein Auge sah

Er kannte jede Höhle und fast jeden Blaubeerstrauch

Die Lieblingsplätze der Forellen selbstverständlich auch

Und abends liebte er es sehr, im hohen Gras zu stehn

An einen Fels gelehnt zu denken, und ins Land hinauszusehen

So stand der Bär auch an jenem Nachmittag aus dem Fels

Recht deutlich spürte er den Herbstwind schon in seinem Pelz

Am Himmel sah er Wildgänse in Scharen südwärts ziehn

Er gähnte oft, und er war müd', und es fröstelte ihn

Er trottete zu seiner Lieblingshöhle durch das Laub

Verscharrte noch den Eingang hinter sich und sprach: «Ich glaub'

Es riecht nach Schnee», während er letzte Vorkehrungen traf

Legte sich auf sein Lager und begann den Winterschlaf

Er sollte recht behalten, es begann noch nachts zu schnei’n

Der Winter zog in seinen Wald, der Boden fror zu Stein

Ein eis’ger Wind sang in den klaren Nächten im Geäst

Dem Bär'n in seinem Unterschlupf war warm, und er schlief fest

Doch mit dem Winter kamen auch die Menschen in den Wald

Sie fällten Baum um Baum, vermaßen, zäunten ein und bald

Brachten Sie Kräne, Rohre, Bagger, Stahlbeton.

Schon stand

Genau über der Höhle eine Fabrik im Land

Der Frühling kam, und gut gelaunt erwachte auch der Bär

Tief unten in der Höhle, nur das Aufstehn fiel noch schwer

Und als er dann schlaftrunken durch den engen Ausgang stieg

Stand er ungläubig mitten auf dem Vorhof der Fabrik

Da kam auch schon ein Pförtner brüllend auf ihn zumarschiert

«Los du da, an die Arbeit, statt hier 'rumzustehn.

Kapiert?»

«Verzeihung», sprach der Bär verstört, «aber ich bin ein Bär!»

«Jetzt reicht’s mir», schrie der Mann, «zum Personalchef, kein Wort mehr!»

Der Personalchef war ein muffiger, verhärmter Mann

«Ich bin ein Bär», sagte der Bär, «das sieht man mir doch an!»

«Was ich sehe, ist meine Sache», sprach der Mann, «und du

Bist ein dreckiger Faulpelz und noch unrasiert dazu!»

Dann schubste er ihn zum Vizedirektor, der aktiv

Und sehr ergeben unterwürfig den Direktor rief

Der sprach und ließ dabei seinen Managersessel drehn

«Unser Herr Präsident wünscht das faule Subjekt zu seh’n!»

«Soso», sagte der Präsident, «Sie sind also ein Bär.»

Er hatte das größte Büro und langweilte sich sehr

Er war so mächtig, dass er keinen Schreibtisch mehr besaß

Keine Krawatte tragen musste und nur Comics las

«Wenn Sie ein Bär sind, bitte, dann beweisen Sie das auch!»

Der Bär kratzte sich vor Verlegenheit über den Bauch

«Nein, Bären gibt es nur in Zoo und Zirkus kurz und klein

Genau dort hol’n wir jetzt ein Gutachten über Sie ein!»

Die Präsidentenlimousine fuhr den Bär'n zum Zoo

Und seine Artgenossen musterten ihn schadenfroh

Und einstimmig erklärten sie, wer Auto fährt, und wer

Nicht hinter Gittern lebt, sei alles andere als ein Bär!

Die Tanzbären im Zirkus urteilten genauso prompt

Weil wer nicht tanzt und radfährt, nicht als Bär in Frage kommt!

Die Heimfahrt über dachte er: «Und ich bin doch ein Bär!

Ich weiß es doch, ich weiß es», doch er wehrte sich nicht mehr

Er ließ sich Arbeitszeug anzieh’n, und als man ihm befahl

Sich zu rasier’n, rasierte er sich seine Schnauze kahl

Stempelte seine Stechkarte wie jeder and’re Mann

Und lernte, dass der Tag mit einem Hupsignal begann

Er ließ sich an eine Maschine setzten, wo ein Griff

Von rechts nach links zu dreh’n war, wenn eine Sirene pfiff

Und wenn man das versäumte, leuchtete ein rotes Licht

Das zeigte, ob der Mann daran grad' arbeitete oder ob nicht

So stand er Tag für Tag an der Maschine, dreht stumm

Den Griff von rechts nach links und danach wieder rechts herum

Nur in der Mittagspause musst' er zum Fabrikzaun geh’n

Um durch Maschinen und Stacheldraht ins Land hinauszuseh’n

Die Osterglocken blühten und verblühten vor dem Zaun

Ein Sommer kam und ging, der Herbst färbte die Wälder braun

Am Himmel sah er Wildgänse in Scharen südwärts zieh’n

Er gähnte oft, und er ward müd', und es fröstelte ihn

Er gähnte immer mehr, je mehr er sich zusammennahm

Er wurde immer müder, je näher der Winter kam

Vom Wachen taten ihm oft mittags schon die Augen weh

Er stand am Zaun und sagte vor sich hin: «Es riecht nach Schnee!»

An dem Nachmittag schlief er glatt an der Maschine ein

Hörte nicht die Sirene, nur den Personalchef schrei’n

«He, du da, raus, du bist entlassen, hier ist dein Restlohn!»

«Entlassen?», jubelte der Bär und machte sich davon

Sein Bündel auf der Schulter, wanderte er ohne Ziel

Einfach gradaus im Schnee, der schon in dicken Flocken fiel

So ging er einen Tag, eine Nacht und noch einen Tag

Auf der Standspur der Autobahn, wo nicht so viel Schnee lag

Mal zählte er die Autos, die er sah, doch ihm fiel ein

Dass er nur bis fünf zählen konnte, und so ließ er’s sein

Und dann am zweiten Abend sah er in der Ferne hell

Im dichten Schneegestöber Neonbuchstaben: «Motel»

Durchfroren, nass und müde trat der Bär an den Empfang

Der Mann hinter dem Tresen rührte sich nicht und schwieg lang

Tat unheimlich beschäftigt, um beiläufig zu erklär'n:

«Wir haben keine Zimmer frei für Landstreicher und Bär'n»

«Habe ich das Wort, Bär' gehört, sagten Sie, Bär' vorhin?

Das heißt, Sie sind der Meinung, dass ich wirklich einer bin?»

Der Mann griff kreidebleich zum Telefon, der Bär ging schnell

Zur Tür, und er verschwand im Wald, gleich hinter dem Motel

Er stapfte durch den Wald, der ihm jetzt fremd und feindlich schien

Er ging, und nach und nach verließen seine Kräfte ihn

«Ich muss jetzt darüber nachdenken», dachte sich der Bär

«Was mit mir werden soll, wenn ich nur nicht so müde wär'!»

Er setzte sich vor eine Höhle und starrte noch lang

Ins Leere, hörte, wie der Schneesturm in den Bäumen sang

Er spürte ihn nicht mehr und ließ sich ganz und gar zuschnei’n

Und vor dem dritten Morgen seiner Reise schlief er ein

Hij woonde in het bos en leefde vrij en alleen

Zijn rijk strekte zich uit van de heuvels tot diep in het land

Van de beek tot de oevers van de rivier en vandaar

Naar de valleien zover zijn oog reikte

Hij kende elke grot en bijna elke bosbessenstruik

Ook de favoriete plekjes van de forel natuurlijk

En 's avonds stond hij graag in het hoge gras

Denkend leunend tegen een rots en kijkend naar het land

Zo stond de beer die middag uit de rots

Hij voelde de herfstwind heel duidelijk in zijn vacht

In de lucht zag hij zwermen wilde ganzen naar het zuiden trekken

Hij gaapte vaak en was moe en rilde

Hij draafde door het gebladerte naar zijn favoriete hol

Begroef de ingang achter hem en zei: "Ik denk...

Het ruikt naar sneeuw' terwijl hij de laatste voorbereidingen trof

Ga op zijn bed liggen en begon in winterslaap

Hij had gelijk, het begon die nacht te sneeuwen

De winter trok zijn bos in, de grond bevroor tot steen

Een ijzige wind zong in de heldere nachten in de takken

De beer was warm in zijn schuilplaats en sliep goed

Maar met de winter kwamen er ook mensen naar het bos

Ze hakten boom na boom om, bekeken, omheind en spoedig

Bracht kranen, pijpen, graafmachines, gewapend beton.

Staat al

Net boven de grot een fabriek in het land

De lente kwam en de beer werd opgewekt wakker

Diep in de grot was alleen opstaan ​​nog moeilijk

En toen hij door de nauwe uitgang klom, dronken van de slaap

Hij stond vol ongeloof midden op het fabrieksplein

Toen kwam er een portier op hem af marcheren, schreeuwend:

'Ga daarheen, ga aan het werk in plaats van hier te blijven staan.

Ik snap het?"

'Neem me niet kwalijk,' zei de beer verontrust, 'maar ik ben een beer!'

"Dat is genoeg voor mij," riep de man, "tegen de HR-manager, geen woord meer!"

De HR-manager was een bedompte, verwilderde man

"Ik ben een beer", zei de beer, "dat zie je wel!"

"Wat ik zie is mijn zaak," zei de man, "en jij...

Je bent een vieze luilak en nog ongeschoren!"

Toen duwde hij hem naar de vice-directeur, die actief was

En heel onderdanig de regisseur genoemd

Hij sprak en liet de stoel van zijn manager draaien

'Onze meneer de president wil het luie onderwerp zien!'

'Dus,' zei de president, 'je bent dus een beer.'

Hij had het grootste kantoor en verveelde zich erg

Hij was zo machtig dat hij geen bureau meer had

Ik hoefde geen stropdas te dragen en alleen strips te lezen

"Als je een beer bent, bewijs het dan alsjeblieft!"

De beer krabde zijn buik in verlegenheid

«Nee, beren bestaan ​​alleen in dierentuinen en circussen

Dat is precies waar we een deskundig oordeel over je gaan vragen!"

De presidentiële limousine reed de beren naar de dierentuin

En zijn kameraden keken hem boosaardig aan

En unaniem verklaarden ze wie de auto bestuurt en wie

Leef niet achter tralies, wees allesbehalve een beer!

De dansende beren in het circus oordeelden even snel

Want als je niet danst en fietst, kun je geen beer zijn!

Op de rit naar huis dacht hij: "En ik ben een beer!

Ik weet het, ik weet het », maar hij verzette zich niet langer

Hij had werkkleding aan en toen hij werd besteld?

Om zichzelf te scheren, heeft hij zijn snuit kaal geschoren

Heeft zijn tijdkaart gestempeld zoals elke andere man

En leerde dat de dag begon met een hoorngeschal

Hij ging bij een machine zitten waar een handvat

Draaien van rechts naar links was toen een sirene floot

En als je dat niet deed, ging er een rood lampje branden

Daaruit bleek of de man eraan werkte of niet

Dus stond hij dag in dag uit bij de machine, stil draaiend

Beweeg de greep van rechts naar links en dan terug naar rechts

Hij hoefde alleen tijdens de lunchpauze naar het fabriekshek

Om door machines en prikkeldraad het land in te kijken

De narcissen bloeiden en verdorden voor het hek

De zomer kwam en ging, de herfst kleurde het bos bruin

In de lucht zag hij zwermen wilde ganzen naar het zuiden trekken

Hij gaapte vaak en werd moe en rilde

Hij geeuwde meer en meer naarmate hij zich meer bij elkaar trok

Hij werd steeds vermoeider naarmate de winter naderde

Zijn ogen doen vaak pijn van het wakker worden 's middags

Hij stond bij het hek en zei tegen zichzelf: "Het ruikt naar sneeuw!"

Die middag viel hij in slaap bij de machine

Hoorde de sirene niet, schreeuwde alleen tegen de HR-manager

"Hé, jij daar, ga weg, je bent ontslagen, hier is je resterende loon!"

"Ontslagen?" juichte de beer en vertrok

Met zijn bundel op zijn schouder dwaalde hij doelloos rond

Gewoon rechtdoor in de sneeuw, die al in dikke vlokken viel

Dus ging hij een dag, een nacht en nog een dag

Op de vluchtstrook van de Autobahn, waar niet zoveel sneeuw lag

Soms telde hij de auto's die hij zag, maar hij herinnerde zich

Dat hij maar tot vijf kon tellen, en dus liet hij het zo

En toen op de tweede avond zag hij licht in de verte

In de dichte sneeuwvlaag neonletters: «Motel»

Bevroren, nat en moe, kwam de beer naar de receptie

De man achter de balie bewoog niet en was lange tijd stil

Gedroeg zich ongelooflijk druk om terloops uit te leggen:

"We hebben geen kamers voor zwervers en beren"

'Heb ik het woord 'beer' gehoord dat je eerder 'beer' zei?

Dus je denkt dat ik er echt een ben?"

De man, wit als een laken, pakte de telefoon, de beer liep snel

Naar de deur en hij verdween in het bos net achter het motel

Hij sjokte door het bos, dat hem nu vreemd en vijandig leek

Hij ging weg, en beetje bij beetje verliet zijn kracht hem

"Ik moet er nu over nadenken", dacht de beer

"Wat zal er van mij worden, als ik maar niet zo moe was!"

Hij zat voor een grot en staarde lange tijd

In de leegte, hoorde de sneeuwstorm zingen in de bomen

Hij voelde het niet meer en liet zich helemaal snijden

En voor de derde ochtend van zijn reis viel hij in slaap