Wir - Reinhard Mey

Heimkehr in wohlbekannten Wegen

Ich schließe die Wohnungstür auf

Sie kommt mir kaum noch je entgegen

Schaut kaum von ihrer Arbeit auf

Und es gibt nichts zu sagen

Und da sind keine Fragen

Und auch keine Antwort darauf

Und Tage kommen, Tage gehen

Und so fliegt mein Leben dahin

Wag' nicht in den Spiegel zu sehen

Wie müde ich geworden bin

Und von so vielen Plänen

Bleiben Scherben und Tränen

Und nur die Frage nach dem Sinn

Ich wollte Freiheit, grenzenlose Weite

Und keine Schranken in unsrem Lebensraum

Und Sieger sein mit ihr an meiner Seite

Nun scheitre ich vor ihr an meinem Traum

Ich hör' die Schlüssel in den Türen

Ich weiß, jetzt ist er endlich hier

Und ich weiß, seine Schritte führen

Ihn nicht als erstes mehr zu mir

Und ich weiß, er wird schweigen

Und ich werde nicht zeigen

Dass ich auf meiner Insel frier'

Was da vergeht, das ist mein Leben

Ist vielleicht meine beste Zeit!

Es muss noch etwas andres geben

Mehr als das Einsamsein zu zweit

Als Missversteh’n und Streiten

Um Nebensächlichkeiten

Als einzige Gemeinsamkeit!

Ich wollte hoch hinaus, ich wollte fliegen

Ich wollte wachsamer als andre sein

Der Alltag sollte mich nicht unterkriegen

Jetzt holt der Alltag meine Höhenflüge ein

Und sie ist alles, was ich liebe!

Und er ist alles, was ich will!

Und wenn doch eine Chance bliebe?

Und meine Zweifel schweigen still

Wir könnten neu beginnen

Einander neu gewinnen

Und wenn sie es nur will, ich will!

Warum geht leben miteinander

Nur mit so viel Leiden einher?

Warum ist der Weg zueinander

Warum der erste Schritt so schwer?

Es ist so leicht zu kränken

Und so schwer einzulenken!

Ich liebe sie so sehr!

Wir wollten doch den Horizont erreichen

Und haben nur ein Schiffchen aus Papier

In keinem Lebenssturm die Segel streichen

Wir können es noch immer, zusammen — wir!

Thuiskomen op bekende manieren

Ik ontgrendel de deur van het appartement

Ze ontmoet me bijna nooit meer

Kijkt nauwelijks op van haar werk

En er is niets te zeggen

En er zijn geen vragen

En ook geen antwoord

En dagen komen, dagen gaan

En zo vliegt mijn leven voorbij

Waag het niet in de spiegel te kijken

Hoe moe ben ik geworden

En van zoveel plannen

Scherven en tranen blijven

En alleen de kwestie van betekenis

Ik wilde vrijheid, onbeperkte ruimte

En geen drempels in onze leefruimte

En zegevieren met haar aan mijn zijde

Nu faal ik voor haar vanwege mijn droom

Ik hoor de sleutels in de deuren

Ik weet dat hij er nu eindelijk is

En ik weet dat zijn stappen leiden

Hem niet meer eerst aan mij

En ik weet dat hij zal zwijgen

En ik zal niet laten zien

Dat ik bevries op mijn eiland

Wat daar voorbij gaat is mijn leven

Misschien wel mijn beste tijd!

Er moet iets anders zijn

Meer dan eenzaamheid voor twee

Als misverstand en ruzie

Over trivialiteiten

Het enige wat gemeenschappelijk is!

Ik wilde hoog gaan, ik wilde vliegen

Ik wilde waakzamer zijn dan anderen

Het dagelijkse leven zou me niet naar beneden moeten halen

Nu haalt het dagelijkse leven mijn fantasieën in

En zij is alles waar ik van hou!

En hij is alles wat ik wil!

Wat als er nog een kans is?

En mijn twijfels zijn stil

We konden opnieuw beginnen

Elkaar herwinnen

En als zij het alleen maar wil, zal ik het doen!

Waarom is het leven samen?

Alleen gepaard met zoveel lijden?

Waarom is de weg naar elkaar?

Waarom is de eerste stap zo moeilijk?

Het is zo gemakkelijk om te beledigen

En zo moeilijk om toe te geven!

Ik hou zo veel van haar!

We wilden de horizon bereiken

En heb alleen een boot van papier

Sla nooit de zeilen in een levensstorm

We kunnen het nog steeds, samen - wij!