Wenningstedt Mitte - Reinhard Mey

Morgennebel liegt auf den Straßen im freundlichen, kleinen Ort an der See,

Milchflasche, Salzstreuer, Zuckerdose vor mir auf dem Tisch in dem winz’gen

Café.

Ein Zimmer neben dem Bäckerladen, belegte Brote und Blick hinaus

Auf Backsteinfassaden gegenüber, die Bushaltestelle vorm Haus.

Einen Kaffee, schwarz, ohne Zucker, nein danke und ein Käsebrötchen bitte.

Übern Tassenrand seh ich vorm Fenster die Haltestelle «Wenningstedt Mitte».

Es sind immer dieselben Kleinigkeiten,

Belanglosigkeiten, um die wir streiten.

Ich bin ganz gut im Dummheiten sagen,

Sie ist nicht schlecht im Türen schlagen.

Ich hasse mich selber für diese Auftritte,

Jetzt sitz ich allein in Wenningstedt Mitte.

Die Rose vor mir in ihrer Vase lässt ihren Kopf hängen, müd' und schwermütig,

Einsame, kleine, traurige Blume, erinnert mich grade irgendwie an mich.

Der Kaffee ist so ein Filterkaffee, wie’s ihn leider nur selten noch gibt!

Ich weiß schon vom Anblick, das ist die Sorte Kaffee, die sie so sehr liebt.

Ein Dackel mit dem entsprechenden Blick draußen vor den Fensterscheiben,

studiert deprimiert das Hinweisschild «Wir müssen draußen bleiben.»

Wer von uns hat eigentlich angefangen

Und worum ist es überhaupt gegangen?

Natürlich hab ich wieder den schwarzen Peter,

Ich bin ja immer der Übeltäter,

Obwohl immer ich die Beziehung kitte.

Dieser Film heißt «Ratlos in Wenningstedt Mitte».

Auf dem Schild vorm Fischladen gegenüber ein riesengroßer lachender Fisch,

Wie ein Fisch sich so freu’n kann, gegrillt zu werden und filetiert an deinem

Tisch!

Ein Radler mit Camouflage-Kniehose hebt nach dem Kuchenkauf

Den Dackel in seinen Fahrradkorb.

Die Sonne kommt durch, der Himmel reißt auf.

Sie fehlt mir so sehr, und es tut mir so leid, ist das denn so schwer zu sagen?

Ich liebe sie.

Ein Bus fährt vorüber.

Einer muss den Anfang wagen.

Man kann ja auch alles übertreiben,

Ich bin stur, nur muss ich auch so stur bleiben?

Ich zahl und steh auf.

Von Wenningstedt Mitte

Zur ihr sind es genau 1000 Schritte —

Bei jedem einzelnen werd' ich üben zu sagen:

«Entschuldige bitte!»

«Entschuldige bitte!»

Ochtendmist hangt op de straten in het vriendelijke stadje aan zee,

Melkfles, zoutvaatje, suikerpot voor me op tafel in de kleine

Coffeeshop.

Een kamer naast de bakker, broodjes en uitzicht naar buiten

Op bakstenen gevels tegenover de bushalte voor het huis.

Een koffie, zwart, zonder suiker, nee bedankt en een broodje kaas, alstublieft.

Ik zie de Wenningstedt Mitte voor het raam over de rand van de beker stoppen.

Het zijn altijd dezelfde kleine dingen

trivialiteiten waarover we vechten.

Ik ben best goed in het zeggen van domme dingen

Ze is niet slecht in het dichtslaan van deuren.

Ik haat mezelf voor deze optredens

Nu zit ik alleen in Wenningstedt Mitte.

De roos voor me in haar vaas hangt het hoofd, moe en melancholiek,

Eenzame kleine droevige bloem doet me op dit moment een beetje aan mezelf denken.

De koffie is een soort filterkoffie, die helaas nog maar zelden verkrijgbaar is!

Ik weet alleen al door ernaar te kijken, dit is het soort koffie waar ze zo dol op is.

Een teckel met het gepaste uitzicht naar buiten voor de ruiten,

neerslachtig het bord 'We moeten buiten blijven' bestuderen.

Wie van ons is eigenlijk begonnen?

En waar ging het allemaal over?

Natuurlijk heb ik de zwarte Peter weer,

Ik ben altijd de boosdoener

Hoewel ik altijd de relatie herstel.

Deze film heet "Ratlos in Wenningstedt Mitte".

Op het bord voor de viswinkel tegenover een gigantische lachvis,

Hoe een vis zo blij kan zijn als hij op de jouwe wordt gegrild en gefileerd

Tafel!

Een fietser in camouflagebroek steekt zijn hand op na het kopen van een taart

De tekkel in zijn fietsmand.

De zon komt door, de hemel gaat open.

Ik mis haar zo erg en het spijt me zo, is dat zo moeilijk te zeggen?

Ik hou van haar.

Er rijdt een bus voorbij.

Iemand moet durven beginnen.

Je kunt ook alles overdrijven,

Ik ben koppig, maar moet ik zo koppig blijven?

Ik betaal en sta op.

Vanuit het centrum van Wenningstedt

Het zijn precies 1000 stappen voor haar...

Met elk zal ik oefenen om te zeggen:

"Excuseer mij alstublieft!"

"Excuseer mij alstublieft!"