Von Luftschlössern, Die Zerbrochen Sind - Reinhard Mey

Von Luftschlössern, die zerbrochen sind

Von Träumen, die Träume blieben

Von denen, die vor Scherben steh’n und wieder neu beginnen

Geht ein Lied durch meinen Sinn

Von dir, der du in deine Zeilen

Dein Herzblut schreibst, armer Poet

Dass Narren darüber urteilen

Und man dich schmunzelnd missversteht

Von dir, der sich für seine Bilder

Die Farben mischt aus sanftem Licht

Die Welt sieht nur die grellen Schilder

Und dein Pastell begreift sie nicht!

Von dir, der für seine Gedanken

Ein Leben lebt in Unfreiheit

Und zweifelt, manchmal, wenn sie schwanken

In Stunden der Verlassenheit

Von dir, in der Hand falscher Zeugen

Wie bitter weh dies Unrecht tut

Von dir, dessen Willen sie beugen

Von deiner ohnmächtigen Wut

Von dir, der du ein ganzes Leben

Für and’re dagewesen bist

Zufrieden, immer nur zu geben

Dem nicht gegeben worden ist

Von denen, die scheitern, versagen

Im rauhen Atem dieser Zeit

Denen, die deren Last mittragen

Ohne ein Wort der Dankbarkeit

Van luchtkastelen die zijn afgebroken

Van dromen die dromen bleven

Van degenen die voor scherven staan ​​en opnieuw beginnen

Er gaat een liedje door mijn hoofd

Van jou die in jouw rij staat

Je schrijft met het bloed van je hart, arme dichter

Voor dwazen om te oordelen

En je wordt verkeerd begrepen met een glimlach

Van jou, wie geeft om zijn foto's

De kleuren mixen van zacht licht

De wereld ziet alleen de in het oog springende tekenen

En ze begrijpt je pastel niet!

Van jou, voor zijn gedachten

Een leven leeft in slavernij

En twijfels soms als ze haperen

In uren van verlating

Van jou in de handen van valse getuigen

Hoe bitter doet dit onrecht pijn

Van jou wiens wil zij buigen?

Van je machteloze woede

Van jou die je je hele leven bent geweest

Je was er voor anderen

Tevreden, altijd maar geven

Wat niet is gegeven

Van degenen die falen, falen

In de ruwe adem van deze tijd

Degenen die hun last delen

Zonder een woord van dankbaarheid