Sven - Reinhard Mey

Ein Freund rief an: «Hör' mal, wenn es dich int’ressiert

Ich lese grad, Don Rosa 's in der Stadt und signiert

Seine Zeichnungen im „Comix“ in der Manufaktur

In der Friedrichstraße heut 16 bis 18 Uhr!»

Das muß man einem Schöngeist wie mir nicht zweimal sagen

Der Frau Dr.

Erika Fuchs seit Kindertagen

Verfall’n ist, von ihrem Gedankengut kontaminiert

Der, wie andre Schiller und Goethe, Donald Duck zitiert:

«Und lieg' ich dereinst auf der Bahre

So denkt an meine Gu-itarre!»

Für mich umfaßt das Schöne, Gute, Wahre

Neben Nietzsche, Hegel, Schopenhauer, Kant und Marx

Auch die Comics von Don Rosa und Carl Barks

'Ne knappe Viertelstunde später und ich stand

In der Schlange vorm Geschäft mit meinem Sammelband

Der Laden war gerammelt voll und allen war klar

Daß das 'ne Aktion für die nächsten Stunden war

Also standen wir auf dem Bürgersteig in Mäandern

Schlurften brav im Zickzack immer einer nach dem andern

Vor mir in der Reihe total aufgekratzt stand

Ein kleiner Junge mit 'nem gestreßten Vater an der Hand

Einem von diesen Zeitgeistvätern

Diesen neuen, etwas später'n

Dafür etwas aufgeblähter'n Städtern

Die du am Beifallheischen erkennen kannst:

«Alle mal herkucken, Leute: Ich hab' mich fortgepflanzt!»

Es ging sehr langsam, das heißt, so gut wie gar nicht voran

Der Junge stand heroisch, nur der Vater begann

Zu murren.

Don Rosa nahm sich für jeden Zeit

Schrieb und malte mit Geduld und Liebenswürdigkeit

Ich würde ihn um eine Gundel Gaukelei bitten

Oder einen Gustav Gans — die beiden vor mir stritten

Das heißt, der Junge schwieg, aber über ihm hing

Der Groll des Vaters für jeden Schritt, den es nicht weiterging

«Sven, das kannst du nicht von mir verlangen

Ich wär' schon längst gegangen

Sven, was willst du mit so 'nem Blödsinn anfangen

So 'ne Unterschrift, Sven — das ist mir schleierhaft!»

«Papa, warte, wir haben’s doch gleich geschafft!»

Der Junge sieht zu ihm auf, fragend und bedrückt

Jetzt sind wir ein paar Zentimeter weitergerückt

Der Junge, der so gern seine Zeichnung will

«Also Sven, mir reicht’s!»

Sven ist mucksmäuschenstill

«Schluß jetzt mit dem ganzen Unfug, Sven, ich muß gehen

Du kannst ja bleiben, aber dann kannst du allein zusehn

Wie du danach allein nach Hause kommst!»

— «Papa, bitte, bleib stehn!»

Der Vater ging, Sven blieb und über sein Gesicht

Ging die Grimasse, die man macht, eh man in Tränen ausbricht

Er weinte nicht, kehrte sich in sich, tränenlos

Die Ungleichheit des Kräftemessens war zu groß

Das Ausgeliefertsein in diesen Nervenkriegen

Zerreißproben, wo immer die Erwachsenen siegen!

Inzwischen kamen wir in der Zielgeraden zu stehn

Konnten dem großen Meister schon über die Schulter sehn

Vor uns nur noch zwei, drei Leute

Ganz nah an der ersehnten Beute

Das war der Augenblick, auf den er sich so freute

Der Meister sah zu ihm auf, Sven war so aufgeregt

Vor lauter Ehrfurcht klang seine Stimme belegt:

«Please, Mister Don Rosa», bat er heiser

«Can you write: Für Hans-Dieter Kaiser?»

Een vriend belde: "Luister, als je geïnteresseerd bent

Ik lees Don Rosa's in de stad en signeer

Zijn tekeningen in de "Comix" in de fabriek

In de Friedrichstrae vandaag van 16.00 tot 18.00 uur! »

Dat hoef je geen twee keer te zeggen tegen een estheet als ik

De vrouw dr.

Erika Fuchs van kinds af aan

Is vervallen, besmet door haar gedachten

Die, net als andere Schiller en Goethe, Donald Duck citeert:

«En op een dag zal ik op de brancard liggen

Dus denk aan mijn gu-itarre!»

Voor mij het mooie, het goede, het ware

Naast Nietzsche, Hegel, Schopenhauer, Kant en Marx

Ook de strips van Don Rosa en Carl Barks

'Bijna vijftien minuten later en ik stond'

In de rij bij de winkel met mijn bloemlezing

De winkel zat stampvol en iedereen wist het

Dat het een actie was voor de komende uren

Dus stonden we in kronkels op de stoep

Gehoorzaam geschud in een zigzag, de een na de ander

Staande voor me in de rij, helemaal opgewonden

Een kleine jongen met een gestresste vader bij de hand

Een van die tijdgeestvaders

Deze nieuwe, een beetje later

Maar enigszins opgeblazen'n stedelingen

Wat je kunt herkennen aan het gejuich:

"Iedereen kijk hier, mensen: ik heb gepropageerd!"

Het ging heel langzaam, dat wil zeggen, bijna geen vooruitgang

De jongen stond heldhaftig op, alleen de vader begon

Mopperen.

Don Rosa nam de tijd voor iedereen

Met geduld en vriendelijkheid geschreven en geschilderd

Ik zou hem om een ​​Gundel-trucje vragen

Of een Gustav Gans - de twee ruzieden voor mij

Dat wil zeggen, de jongen was stil, maar hing over hem heen

Vaders wrok voor elke stap die niet verder ging

"Sven, dat kun je niet van mij vragen

Ik zou al lang zijn gegaan

Sven, wat wil je met zulke onzin

Zo'n handtekening, Sven - ik heb geen idee!»

"Papa, wacht, we zijn er bijna!"

De jongen kijkt naar hem op, vragend en depressief

Nu zijn we een paar centimeter verder gegaan

De jongen die zo graag zijn tekening wil

"Nou, Sven, ik heb er genoeg van!"

Sven is zo stil als een muis

'Genoeg met al die onzin, Sven, ik moet gaan'

Je kunt blijven, maar dan kun je alleen kijken

Hoe kom je daarna alleen thuis!"

— «Papa, stop alsjeblieft!»

De vader ging weg, Sven bleef en over zijn gezicht

Ging de grimas die je maakte voordat je in tranen uitbarstte

Hij huilde niet, keerde naar binnen, zonder tranen

De ongelijkheid in de showdown was te groot

Overgeleverd zijn aan deze zenuwenoorlogen

Beproevingen waar de volwassenen winnen!

Ondertussen kwamen we tot stilstand in het thuistraject

Kon al meekijken over de schouder van de grote meester

Slechts twee of drie mensen voor ons

Heel dicht bij de begeerde prooi

Dat was het moment waar hij zo naar uitkeek

De meester keek naar hem op, Sven was zo opgewonden

Zijn stem was dik van ontzag:

"Alstublieft, meneer Don Rosa," vroeg hij hees

"Kun je schrijven: Voor Hans-Dieter Kaiser?"