Sommer 52 - Reinhard Mey

Ich würde gerne noch einmal mit meinen sieben Sachen

Stehend im überfüllten, heißen Nachkriegs Vorortszug

So eine Art Expedition ins Ungewisse machen

Wie damals, als ich Kind war, so einen Sonntagsausflug

Dann würd' ich genauso wie vor Ewigkeiten

Die ocker-braun gestreifte Wolldecke im hohen Gras

Unter den harztropfenden, duftenden Kiefern ausbreiten

Und als Proviant hätte ich Kartoffelsalat im Glas

Dann holt' ich aus dem Rucksack eine Flasche gelbe Brause

Mit dem klappernden weißen Porzellan-Patentverschluß

Ein hartgekochtes Ei und den Salzstreuer von zuhause

Den Schokoladenriegel hebt' ich auf für ganz zum Schluß

Ich würde in dem trüben Tümpel baden ohne Schaudern

Und würd' die beiden blonden, dünnen Mädchen aus Berlin

Die zu mir rüberkichern, ansprechen ohne zu zaudern

Die selbstgestrickte woll’ne Badehose in den Knien

Auf einem Bein hüpfte ich mir das Wasser aus den Ohren

Und würde trotz strengen Verbots an einem Grashalm kau’n

Fröstelnd mit einer Gänsehaut, die Lippen blaugefroren

Auf meiner Decke liegend in den Sommerhimmel schau’n

Ich würde in den weißen Wölkchen die vorübertreiben

Gesichter und die dicken Hintern meiner Lehrer sehn

Dann würd' ich meiner Oma eine Ansichtskarte schreiben:

Mir geht es gut, wie geht es dir, jetzt muss ich aber gehen

P. S. Es ist so schön hier, ich würd' gern noch länger bleiben!

Ik zou graag teruggaan met mijn zeven dingen

Staan in de overvolle, hete naoorlogse stoptrein

Maak een soort expeditie naar het onbekende

Zoals toen ik een kind was, een zondags uitje

Dan zou ik net zo lang geleden zijn

De okerbruin gestreepte wollen deken in het hoge gras

Verspreid onder de hars druipende, geurige dennen

En als proviand zou ik aardappelsalade in een glas hebben

Toen kreeg ik een fles gele frisdrank uit mijn rugzak

Met de ratelende witte porseleinen laksluiting

Een hardgekookt eitje en de zoutvaatje van thuis

Ik bewaar de chocoladereep voor het laatst

Ik zou baden in het troebele zwembad zonder een huivering

En zouden de twee blonde, magere meiden uit Berlijn?

Die naar me giechelen, spreek ze zonder aarzeling aan

De zelfgebreide wollen zwembroek in de knieën

Ik sprong op één been het water uit mijn oren

En zou op een grasspriet kauwen ondanks het strikte verbod

Rillend van kippenvel, lippen bevroren blauw

Liggend op mijn deken kijkend naar de zomerse lucht

Ik zou ze voorbij rijden in de kleine witte wolken

zie de gezichten en dikke konten van mijn leraren

Dan zou ik mijn grootmoeder een ansichtkaart schrijven:

Met mij gaat het goed, hoe gaat het met je, maar nu moet ik gaan

P.S. Het is hier zo fijn, ik zou graag langer willen blijven!