Nein, Meine Söhne Geb' Ich Nicht - Reinhard Mey

Ich denk‘, ich schreib‘ euch besser schon beizeiten

Und sag‘ euch heute schon endgültig ab.

Ihr braucht nicht lange Listen auszubreiten,

Um zu sehen, dass ich auch zwei Söhne hab‘.

Ich lieb‘ die beiden, das will ich euch sagen,

Mehr als mein Leben, als mein Augenlicht,

Und die, die werden keine Waffen tragen,

Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!

Ich habe sie die Achtung vor dem Leben,

Vor jeder Kreatur als höchsten Wert,

Ich habe sie Erbarmen und Vergeben

Und wo immer es ging, lieben gelehrt.

Nun werdet ihr sie nicht mit Hass verderben,

Keine Ziele und keine Ehre, keine Pflicht

Sind‘s wert, dafür zu töten und zu sterben,

Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!

Ganz sicher nicht für euch hat ihre Mutter

Sie unter Schmerzen auf die Welt gebracht.

Nicht für euch und nicht als Kanonenfutter.

Nicht für euch hab‘ ich manche Fiebernacht

Verzweifelt an dem kleinen Bett gestanden,

Und kühlt‘ ein kleines glühendes Gesicht,

Bis wir in der Erschöpfung Ruhe fanden,

Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!

Sie werden nicht in Reih‘ und Glied marschieren

Nicht durchhalten, nicht kämpfen bis zuletzt,

Auf einem gottverlass‘nen Feld erfrieren,

Während ihr euch in weiche Kissen setzt.

Die Kinder schützen vor allen Gefahren

Ist doch meine verdammte Vaterpflicht,

Und das heißt auch, sie vor euch zu bewahren!

Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!

Ich werde sie den Ungehorsam lehren,

Den Widerstand und die Unbeugsamkeit,

Gegen jeden Befehl aufzubegehren

Und nicht zu buckeln vor der Obrigkeit.

Ich werd‘ sie lehr‘n, den eig‘nen Weg zu gehen,

Vor keinem Popanz, keinem Weltgericht,

Vor keinem als sich selber g‘radzustehen,

Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!

Und eher werde ich mit ihnen fliehen,

Als dass ihr sie zu euren Knechten macht,

Eher mit ihnen in die Fremde ziehen,

In Armut und wie Diebe in der Nacht.

Wir haben nur dies eine kurze Leben,

Ich schwör‘s und sag‘s euch g‘rade ins Gesicht,

Sie werden es für euren Wahn nicht geben,

Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!

Ik denk dat ik je beter op tijd kan schrijven

En vandaag afscheid nemen.

U hoeft geen lange lijsten te verspreiden,

Om te zien dat ik ook twee zonen heb.

Ik hou van ze allebei, dat wil ik je zeggen

Meer dan mijn leven, dan mijn gezichtsvermogen,

En degenen die geen wapens zullen dragen

Nee, ik zal mijn zonen niet geven!

Ik heb haar respect voor het leven,

Voor elk schepsel als de hoogste waarde,

Ik heb genade en vergeef ze

En waar het ook ging, leerde lief te hebben.

Nu zul je ze niet bederven met haat,

Geen doelen en geen eer, geen plicht

Zijn het waard om te doden en voor te sterven

Nee, ik zal mijn zonen niet geven!

Zeker niet voor jou deed haar moeder dat

Ze is geboren met pijn.

Niet voor jou en niet als kanonnenvlees.

Ik heb niet veel koortsnachten voor jou

Stond wanhopig bij het kleine bed

En verkoelt een klein gloeiend gezicht,

Tot we rust vonden in uitputting,

Nee, ik zal mijn zonen niet geven!

Ze zullen niet achter elkaar marcheren

Houd niet vol, vecht niet tot het einde

Doodvriezen op een godverlaten veld

Terwijl je je nestelt in zachte kussens.

Bescherm de kinderen tegen alle gevaren

Het is de plicht van mijn verdomde vader

En dat betekent ook dat je ze voor je moet houden!

Nee, ik zal mijn zonen niet geven!

Ik zal ze ongehoorzaamheid leren

De weerstand en de inflexibiliteit

Om tegen elk bevel in opstand te komen

En niet buigen voor de autoriteiten.

Ik zal ze leren hun eigen weg te gaan,

Voordat geen bugbear, geen dag des oordeels,

Om tegen niemand anders op te staan ​​dan zichzelf

Nee, ik zal mijn zonen niet geven!

En eerder zal ik met hen vluchten,

Dan maakt u hen tot uw dienaren,

Ga liever met ze naar het buitenland,

In armoede en als dieven in de nacht.

We hebben maar dit ene korte leven

Ik zweer het en ik zeg het je recht in je gezicht

Ze zullen het niet aan jouw waanzin geven

Nee, ik zal mijn zonen niet geven!