Mein Land - Reinhard Mey

Mein dunkles Land der Opfer und der Täter

Ich trage einen Teil von deiner Schuld

Land der Verratenen und der Verräter

Ich übe mit dir Demut und Geduld

Mein graues Land, das bitter und geschunden

Sich selbst verneint bis zur Erbärmlichkeit

Ich leide mit dir und an deinen Wunden

Und weiss, die heilen auch nicht mit der Zeit

Mein helles Land der mutigen und stillen

Aufrechten, unerkannt und ungenannt

Ich finde mich in deinem Freiheitswillen:

Mein Mutterland, mein Vaterland, mein schweres Land

Du übst das wohlgefällige Betragen

Den eifrigen Gehorsam: auf die Knie!

Das eine denken und das andere sagen

Und betteln um ein bisschen Sympathie

Und deine Herren dienen wie besessen

Damit man ihnen die Zerknirschung glaubt

Sie haben schon so lang Kreide gefressen

Dass es, wenn sie das Maul aufmachen, staubt

Und die, für die zu sprechen sie vorgeben

Stehen ungefragt und übersehen am Rand

Und halten dich mit ihrem Mut am Leben

Mein Mutterland, mein Vaterland, mein stummes Land

Wie Erdklumpen an meine Sohlen haften

Mir deine Bilder an, störend und schwer:

Die lange versprochenen blühenden Landschaften

Gähnen brach vor einem Ruinenmeer

Von Glücksrittern, Piraten, Tagedieben

Verschaukelt und verladen und versetzt

Nur die Bestohlenen sind zurückgeblieben

Die letzten, die beißen die Hunde jetzt

Vergessen und verraten und verfallen

Gestrandet und verloren am Imbissstand

Und Automaten dudeln aus Spielhallen

Mein Mutterland, mein Vaterland, mein armes Land

Ich bin, wie ich bin, eines deiner Kinder

Wir beide haben uns nicht ausgesucht

Du hast mich oft geschulmeistert, nicht minder

Oft habe ich deine Heuchelei verflucht

Ich kann dich nicht, die Hand aufs Herz, ansingen

Den Blick zur Fahne, und ein Wort wie stolz

Kann ich mir auch mit Mühe nicht abringen —

Dummheit und Stolz sind aus demselben Holz!

Ich hänge an den Menschen, die hier leben

An Orten, an mancher Begebenheit

Um die meine Erinnerungen sich weben

An deiner Schwermut, deiner Sprödigkeit

Ich hänge an dir und bin in deinen Brüchen

Im Guten wie im Schlechten dir verwandt

Ich bin dein Kind in deinen Widersprüchen

Mein Mutterland, mein Vaterland, mein Land

Mijn duistere land van slachtoffers en daders

Ik draag een deel van je schuld

Land van de verraden en de verraders

Ik oefen nederigheid en geduld met je

Mijn grijze land, bitter en gehavend

Ontkent zichzelf tot het punt van ellende

Ik lijd met jou en je wonden

En weet je, ze genezen ook niet na verloop van tijd

Mijn heldere land van de dapperen en de stillen

Rechtop, niet herkend en naamloos

Ik vind mezelf in uw wil tot vrijheid:

Mijn moederland, mijn vaderland, mijn zware land

Je oefent prettig gedrag

De ijverige gehoorzaamheid: op je knieën!

Denk het ene en zeg het andere

En smeek om een ​​beetje sympathie

En je meesters dienen obsessief

Zodat men hun berouw gelooft

Ze eten al zo lang krijt

Dat als ze hun mond opendoen, er stof uit komt

En degenen voor wie ze doen alsof ze spreken

Ongevraagd staan ​​en aan de rand over het hoofd gezien

En je in leven houden met hun moed

Mijn vaderland, mijn vaderland, mijn domme land

Als kluiten aarde die aan mijn zolen kleven

Kijk naar je foto's, verontrustend en zwaar:

De lang beloofde bloeiende landschappen

Geeuwen brak voor een zee van ruïnes

Over gelukssoldaten, piraten, leeglopers

Gezwaaid en geladen en verplaatst

Alleen de beroofde bleef achter

De laatste, de honden bijten nu

Vergeten en verraden en verbeurd

Gestrand en verdwaald bij de eetkraampje

En machines schalden uit speelhallen

Mijn vaderland, mijn vaderland, mijn arme land

Ik ben een van je kinderen zoals ik ben

We hebben niet voor elkaar gekozen

Je hebt me vaak bijles gegeven, niet minder

Ik heb je hypocrisie vaak vervloekt

Ik kan niet voor je zingen met mijn hand op mijn hart

Een blik op de vlag en een woord als trots

Ik krijg het niet uit mijn hoofd, zelfs niet met hard werken -

Stom en trots zijn gemaakt van hetzelfde spul!

Ik ben gehecht aan de mensen die hier wonen

Op plaatsen, in sommige omstandigheden

Waarrond mijn herinneringen weven

Je melancholie, je broosheid

Ik klamp me aan je vast en zit in je breuken

Ten goede of ten kwade gerelateerd aan jou

Ik ben je kind in je tegenstrijdigheden

Mijn vaderland, mijn vaderland, mijn land