Mein Dorf Am Ende Der Welt - Reinhard Mey

Am Bahndamm entlang bis zur Brombeerhecke

Über den holprigen Bahnübergang:

Meine geheimen Höhlen und Verstecke

Die ganze Welt lag an dem Schienenstrang

Es tut mir gut, all das wiederzusehen!

Was ist es, das uns fortzugehen drängt?

Ich glaub‘, man braucht die Ferne, um zu sehen

Dass auch der ewig Suchende am Wohlvertrauten hängt

Die wohlvertraute Dämmerung sinkt nieder

Und feiner, dünner Nieselregen fällt

Auf schimmernden Basalt.

Da bin ich wieder

Mein graues Dorf am Ende der Welt!

Die Jungen steh‘n in der Bushaltestelle

Noch immer Treffpunkt Regenunterstand

Der einz‘ge Zufluchtort für alle Fälle

Jeder malt sein SOS an die Wand

Die Alten steh‘n mit steinernen Fassaden

Im Ausschrank hinter der Papierfabrik

Und aus der offnen Kneipentür zieh‘n Schwaden

Von Dunst und gelbem Licht und ewig gestriger Musik

Da steh‘n sie, um nicht allein zu versinken

Mancher, weil ihm das Leben zu schwer fällt

Und mancher, um es sich leichter zu trinken

In meinem Dorf am Ende der Welt

Ein rauher Alltag zeichnet die Gesichter

Und Haus- und Feld- und Untertagarbeit

Aber er setzt in ihre Augen Lichter

Von Wärme und echter Herzlichkeit

Sie sind es, die mich an diesen Ort binden

Sie machen einen noblen Platz daraus!

Heimat ist immer, wo wir Freunde finden

Wo immer jemand auf dich wartet, da ist Zuhaus‘!

Und Glück, wenn jemand nach all deinen Wegen

Ein Licht für dich ins dunkle Fenster stellt

Heut' nacht kann ich mein Bündel niederlegen

In meinem Dorf am Ende der Welt

Langs de spoordijk naar de bramenhaag

Over de hobbelige overweg:

Mijn geheime grotten en schuilplaatsen

De hele wereld lag op het spoor

Leuk om dit allemaal weer te zien!

Wat is het dat ons aanspoort om te vertrekken?

Ik denk dat je afstand nodig hebt om te zien

Dat zelfs de eeuwige zoeker zich vastklampt aan het bekende

De bekende schemering valt

En er valt een fijne, dunne motregen

Op glinsterend basalt.

Hier ben ik

Mijn grijze dorp aan het einde van de wereld!

De jongens staan ​​in de bushalte

Nog steeds ontmoetingspunt regenopvang

De enige toevluchtsoord voor alle gevallen

Iedereen tekent zijn SOS op de muur

De oude staan ​​met stenen gevels

In de kast achter de papierfabriek

En trek een damp uit de open bardeur

Van nevel en geel licht en de eeuwige muziek van gisteren

Daar staan ​​ze om niet alleen te zinken

Sommige omdat het leven te moeilijk voor ze is

En sommige om het drinken gemakkelijker te maken

In mijn dorp aan het einde van de wereld

Een ruig dagelijks leven trekt de gezichten

En huis en veld en ondergronds werk

Maar het geeft licht in hun ogen

Van warmte en oprechte hartelijkheid

Zij zijn wat mij aan deze plek bindt?

Ze maken er een stijlvolle plek van!

Thuis is altijd waar we vrienden vinden

Waar iemand op je wacht, daar is thuis!

En geluk als iemand na al jouw manieren

Een licht voor jou in het donkere raam zetten

Vanavond kan ik mijn bundel neerleggen

In mijn dorp aan het einde van de wereld