Mein ApfelbäumcHen - Reinhard Mey

Ich weiß gar nicht, wie ich beginnen soll,

so viel Gedanken, und mein Herz ist übervoll,

so viel Gefühle drängen sich zur selben Zeit: Freude

und Demut und Dankbarkeit.

Im Arm der Mutter, die dich schweigend hält,

blinzelst du vorsichtig ins Licht der Welt,

in deinen ersten Morgen, und ich denk':dies ist mein

Kind, welch ein Geschenk!

Wenn alle Hoffnungen verdorr’n,

mit dir beginn' ich ganz von vorn,

und Unerreichbares erreichen,

ja ich kann’s!Du bist das Apfelbäumchen, das ich pflanz!

Sieh dich um, nun bist du ein Teil der Welt,

die sich selbst immerfort in Frage stellt,

wo Menschen ihren Lebensraum zerstör'n,

beharrlich jede Warnung überhör'n.

Ein Ort der Widersprüche, arm und reich,

voll bittrer Not und Überfluß zugleich,

ein Ort der Kriege, ein Ort voller Leid,

wo Menschen nichts mehr fehlt, als Menschlichkeit!

Du bist ein Licht in ungewisser Zeit,

ein Ausweg aus der Ausweglosigkeit,

wie ein Signal, den Weg weiterzugeh’n,

Herausforderung witer zu besteh’n.

Wo vieles voller Zweifel, manches zum Verzweifeln ist, da

macht ein Kind, daß du alle Zweifel vergißt.

Es sind in einer Welt, die ziel- und rastlos treibt, die

Kinder doch die einz’ge Hoffnung, die uns bleibt!

Ik weet niet eens hoe ik moet beginnen

zoveel gedachten, en mijn hart stroomt over,

zoveel gevoelens verdringen zich tegelijkertijd: vreugde

en nederigheid en dankbaarheid.

In de armen van de moeder die je in stilte vasthoudt

je knippert voorzichtig in het daglicht,

in je eerste ochtend, en ik denk: dit is van mij

Kind, wat een gave!

Als alle hoop verdort,

Ik begin helemaal opnieuw met jou

en het onbereikbare bereiken

ja ik kan het! Jij bent de appelboom die ik plant!

Kijk om je heen, nu ben je een deel van de wereld

die zichzelf voortdurend in vraag stelt,

waar mensen hun leefruimte vernietigen,

negeer voortdurend elke waarschuwing.

Een plaats van tegenstellingen, arm en rijk,

vol bittere nood en overvloed tegelijk,

een plaats van oorlogen, een plaats van lijden,

waar het de mensen aan niets meer ontbreekt dan aan menselijkheid!

Je bent een licht in onzekere tijden

een uitweg uit hopeloosheid,

als een signaal om door te gaan,

Uitdaging om door te gaan.

Waar veel dingen vol twijfels zijn, maken sommige dingen je wanhoop, daar

maakt een kind dat je alle twijfels vergeet.

In een wereld die doelloos en rusteloos ronddrijft, zijn zij de

Kinderen, de enige hoop die ons rest!